سه شنبه: 29/اسف/1402 (الثلاثاء: 9/رمضان/1445)

اصالت موضوع مهدویت

موضوع مهدویّت اگرچه از عصر اول در كنار سایر دعوت‌های رسالت و اخبار از ملاحم و مغیبات و آینده زمان و جهان مطرح بوده و اصالت آن در همه اعصار مورد اتّفاق همه محدّثین اسلام است و كتب حدیث و جوامع و مسانید و صحاح نیز در مرور اعصار این اصالت را حفظ كرده، كه هر مؤمن به كتاب و سنّت انتظارِ آن جهان آینده و دوره درخشان و طلائی و آن روز

 

بزرگ الهی را دارد؛ اما وابستگی شیعه امامیّه اثنی‌عشریّه، به آن هویّت و شخصیّت است؛ اگر سایرین به اجمال به آن معتقدند شیعه به تفاصیل آن اعتقاد دارد؛ اگر دیگران آن را شناسایی نكرده و مهمل گذارده‌اند شیعه حسب‌الوظیفه امام‌شناسی و به‌حكم محكم:

«مَنْ مَاتَ وَلَمْ یَعْرِفْ إِمَامَ زَمَانِهِ مَاتَ میتَةً جَاهِلیَّةً».[1]

ایشان را به حسب و نسب و علائم و صفات خاصّه شناخته و امام عصر خود می‌دانند و ولایت او را كشتی نجات و وجود مبارك او را امان و بقیةالله و واسطه بقای جهان و زمین و زمان می‌دانند.

 

[1]. صدوق، کمال‌الدین، ص409؛ خزاز قمی، کفایة‌الاثر، ص296؛ ابن‌حمزه طوسی، الثاقب فی المناقب، ص495؛ ابن‌شهرآشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ج1، ص212؛ ج3، ص18؛ محدث نوری، کشف‌الاستار، ص78 – 79. «کسی که بمیرد و امام زمان خود را نشناسد به مرگ جاهلیّت مرده است».

موضوع: 
نويسنده: