ایمان به جهان غیب و عالم غیرمحسوسِ به حواسّ ظاهره، مثل بهشت و جهنّم و حور و غلمان و ملائكه، و ایمان به عرش و كرسی، و برای ما ایمان به انبیای گذشته، و ایمان به ائمّه طاهرین(علیهمالسلام) كه فعلاً در این جهان حضور جسمانی ندارند - و ایمان به اخبار قرآن و حضرت رسول و ائمّه طاهرین(علیهمالسلام) از مغیبات و وقایع آینده، و ایمان به حضرت ولیّ عصر(عج) كه اگرچه در همین عالم حضور جسمانی دارند و مردم از ایشان غایب نیستند
ولی تا یوم ظهور از مردم عموماً مگر برخی خواص غایب میباشند - همه در تحت جمله شریفه ﴿یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ﴾[1] قرار دارند، و ایمان به آنها، ایمان به غیب است.
[1]. بقره، 3.