ازجمله روایاتی كه بر فضیلت ایمان به انبیای گذشته و معجزات آنها، و ایمان به پیغمبر اكرم(ص)، و ائمه طاهرین تا امام یازدهم(علیهمالسلام) دلالت دارد، روایت ذیل است كه از طرق اهلسنّت و در تفاسیر ایشان از سنن دارمی روایت شده است:
روایت این است كه حرث بن قیس كه از تابعین است و به دیدار حضرت رسول خدا(ص) تشرف نیافته بود، به عبدالله بن مسعود كه از اصحاب است گفت:
ما از خداوند محرومیّت از این فضیلتی را كه بر ما به آن پیشی گرفتید، و به دیدار رسول خدا(ص) مشرّف شدید طلب اجر و جبران داریم.
ابنمسعود گفت:
یعنی ما هم از خدا طلب اجر و جبران میكنیم از جهت محرومیّت از فیض ایمان به غیب، یعنی ایمان به پیغمبر’ که شما بر آن هستید و آن حضرت را ندیدهاید. سوگند به خدایی كه غیر از او خدایی نیست احدی فاضلتر از آنكه ایمان به غیب دارد نیست.
برحسب این روایت، در حال حاضر ایمان به انبیای گذشته و حضرت خاتمالانبیا’، و امیرالمؤمنین و ائمه^ تا حضرت امام حسن عسكری(علیهالسلام) ایمان به غیب است، چنانكه ایمان به حضرت ولیّ عصر(عج) نیز ایمان به غیب است، و از ثواب همه این ایمانها بهرهمندیم كه در رأس آنها ایمان به خداوند متعال است كه اگرچه عالم و ماسوا و همه كائنات، آیات جمال و جلال الهی هستند و به ذكرش هرچه بینی در خروش است و چیزی و ذرّهای از او غایب نیست، امّا او به ذات و حقیقت صفات از همه حتّی انبیا غایب است.
به صفات سلبیه بیشتر معروف است تا به صفات ثبوتیه كه:
بنابراین مصداق اتم و اكمل ایمان به غیب، ایمان به خداوند متعال است.