سه شنبه: 29/اسف/1402 (الثلاثاء: 9/رمضان/1445)

لقب «المهدی» در روایات

در پایان به‌مناسبت قداست اسم مهدیّه تذكر می‌دهم كه یكی از القاب شریفه آقا حضرت ولیّ عصر - ارواح العالمین له الفداء - كه مشهور و معروف است و از عصر پیغمبر اكرم(ص)  و از زبان خود آن حضرت جاری شده و تا امروز همه مسلمانان آن موعود عزیز را به این لقب می خوانند، لقب «المهدی» است كه تنها در كتاب منتخب‌الاثر بیش از دویست‌وهفتاد حدیث درباره این لقب عنوان شده است كه ازجمله خطبه اعجازآمیز امیرالمؤمنین‌(علیه‌السلام) است كه یكی از مشاهیر بزرگ و معروف در علم تاریخ جهان مخصوصاً تاریخ اسلام، مسعودی مقدمه كتاب و اثر مهم خود مروج‌الذهب را به آن مزیّن نموده است اشاره می نماییم.

این خطبه مشتمل بر مسائل و مطالب ژرف، عالی، خواندنی و دانستنی است كه سزاوار است محقّقان بزرگ درك مطالب آن را وجهه همّت قرار دهند.

 

روایت این خطبه با این مطالب در مقدمه كتابی مثل مروج‌الذهب، دلیل اعتماد مسعودی بر آن و ایمان او به مضامین آن است. ازجمله بخش‌های نورانی این خطبه در ارتباط با حضرت مهدی‌(علیه‌السلام) این فرازهای عالی است كه اینجانب آن را به این همایش و حضّار عزیز و بزرگوار هدیه می‌نمایم:

امام‌(علیه‌السلام) سخن را ادامه می‌دهد تا آنجا كه می‌فرماید:

«فَكَانَ‏ حَظُّ آدَمَ‏ مِنَ الْخَیْرِ مَا أَرَاهُ مِنْ مُسْتَوْدَعِ نُورِنَا وَ لَمْ یَزَلِ اللَّهُ تَعَالَى یَخْبَأُ النُّورَ تَحْتَ الزَّمَانِ إِلَى أَنْ فَصَلَ مُحَمَّداً».
إِلَی أَنْ قَالَ: «ثُمَّ انْتَقَلَ النُّورُ إِلَى غَرَائِزِنَا وَلَمَعَ مَعَ أَئِمَّتِنَا فَنَحْنُ أَنْوَارُ السَّمَاءِ وَأَنْوَارُ الْأَرْضِ فِینَا النَّجَاةُ وَمِنَّا مَكْنُونُ الْعِلْمِ وَإِلَیْنَا مَصِیرُ الْأُمُورِ وَبِمَهْدِیِّنَا تَقْطَعُ الْحُجَجُ وَخَاتِمَةُ الْأَئِمَّةِ وَمُنْقِذُ الْاُمَّةِ وَغَایَةُ النُّورِ وَ مَصْدَرُ الْاُمُورِ فَنَحْنُ أَفْضَلُ الْمَخْلُوقِینَ وَأَشْرَفُ الْمُوَحِّدِینَ وَحُجَجُ رَبِّ الْعَالَمِینَ فَلْیُهَنَّأْ بِالنِّعْمَةِ مَنْ تَمَسَّكَ بِوِلَایَتِنَا وَقَبَضَ عَلَی عُرْوَتِنَا».[1]
 وَالسَّلَامُ عَلَیْكُمْ وَرَحْمَةُ اللهِ وَاجْعَلْنَا وَإِیَّاكُمْ مِنْ شِیعَتِهِمُ الْمُخْلَصِینَ وَ مِنْ أَنْصَارِ دِینِهِمْ وَ الْمُتَمَسِّكِینَ بِحَبْلِ وِلَایَتِهِمْ أَجْمَعِینَ وَمِنَ الْمُسَارِعِینَ لِأَعْلَاءِ كَلِمَتِهِمْ وَالدَّعْوَةِ إِلَی هُدَاهُمْ إِنَّهُ سَمِیعُ الدُّعَاءِ.

لطف‌الله صافی[2]

 

 

[1]. مسعودی، مروج‌الذهب، ج1، ص42 - 44؛ صافی‌گلپایگانی، منتخب‌الأثر، ج2، ص93 – 95. «بهره آدم از خیر، به همان مقداری بود که خداوند از نور به ودیعت‌ سپرده‌شده ما در او فرود آورده بود و بر همین منوال خداوند تعالی پیوسته آن نور را در گذران زمان‌ها پنهان می‌داشت تا اینکه محمد را که درود و سلام خدا و اهل‌بیتش باد برتری و فضیلت داد. سپس آن نور در طبیعت‌های ما منتقل شد و در امامان ما درخشید. پس ما نورهای آسمان و زمین هستیم، و به‌وسیله ما نجات و رستگاری خواهد بود و علم پنهان‌داشته نزد ماست و بازگشت امور به‌سوی ماست و با قیام مهدی ما حجّت‌ها خاتمه خواهد یافت. اوست خاتم پیشوایان و نجات‌دهنده امّت و غایت نور و محل صدور امور. پس ما برترین آفریدگان و شریف‌ترین یکتاپرستان و حجّت‌های الهی هستیم. پس گوارا باد به نعمت الهیّه کسی که به ولایت ما تمسّک جوید و دستاویز ولایت ما را به دست گیرد».

[2]. پیام به همایش سراسری مهدیه‌های سراسر كشور.

موضوع: 
نويسنده: