بسم الله الرّحمن الرّحیم
«البتّه نپندار كه كشتهشدگان راه خدا مردگانند، بلكه زندهاند و در نزد پروردگار خود روزی داده میشوند. آنان به فضل و رحمتی كه از خداوند نصیبشان گردیده شادمانند و به كسانی كه هنوز به آنها نپیوستهاند مژده دهند كه هیچ نترسند و غم مخورند و آنها را به نعمت و فضل خداوند بشارت دهند و اینكه خداوند اجر اهل ایمان را هرگز ضایع نمیكند».
از امیرالمؤمنین علی(علیهالسلام) نقل شده كه فرمود:
«روزی رسول خدا(ص) به دیدن ما آمد، پس طعامی (به نام خزیره) تهیه كردیم و امّایمن قدحی شیر و ظرفی خرما آورد (آن را نزد حضرت گذاشتیم) پس رسول خدا از آن میل نمود و ما نیز با آن حضرت خوردیم (چون فارغ شدیم) من بر دستش آب ریختم (چون دست مباركش را شست) دست بر سر و پیشانیش كشید، سپس رو به طرف قبله كرد و آنقدر كه میخواست دعا كرد، آنگاه به سجده افتاد و بسیار گریست و این كار را سه بار انجام داد، هیبت و ابهّت آن حضرت(ص) مانع شد كه ما علّت این كار را از ایشان بپرسیم، سپس حسین(علیهالسلام) خود را بر پشت رسول خدا(ص) انداخت و بگریست. رسول خدا فرمود: پدر و مادرم فدایت باد! چرا گریه میكنی؟ حسین عرض كرد: ای پدر! دیدم شما كاری كردید كه مثل آن را از شما ندیده بودم. رسول خدا(ص) فرمود: ای فرزند! امروز (از دیدن شما) چنان مسرور شدم كه هرگز بدینگونه شادمان نشده بودم! دوستم جبرئیل به نزد من آمد و به من خبر داد كه شما كشته میشوید و محلّ كشتهشدن شما از هم دور است، پس این خبر مرا محزون نمود و من از خدا برای شما طلب خیر کردم».