مقدّمه مؤلّف

بسم الله الرّحمن الرّحیم

﴿وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللهِ أَمْوَاتاً بَلْ أَحْیَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ * فَرِحِینَ بِمَا آتَیهُمُ اللهُ مِنْ فَضْلِهِ وَیَسْتَبْشِرُونَ بِالَّذِینَ لَمْ یَلْحَقُوا بِهِمْ مِنْ خَلْفِهِمْ اَلَّا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ* یَسْتَبْشِرُونَ بِنِعْمَةٍ مِنَ اللهِ وَفَضْلٍ وَأَنَّ اللهَ لَا یُضِیعُ أَجْرَ الْمُؤْمِنینَ﴾؛^[1]

«البتّه نپندار كه كشته‎شدگان راه خدا مردگانند، بلكه زنده‎اند و در نزد پروردگار خود روزی داده می‎شوند. آنان به فضل و رحمتی كه از خداوند نصیبشان گردیده شادمانند و به كسانی كه هنوز به آنها نپیوسته‎اند مژده دهند كه هیچ نترسند و غم مخورند و آنها را به نعمت و فضل خداوند بشارت دهند و اینكه خداوند اجر اهل ایمان را هرگز ضایع نمی‎كند».

عَنْ عَلِیٍّ‌(علیه‌السلام)  قَالَ:

«زَارَنَا رَسُولُ اللهِ‌(ص)  فَعَمِلْنَا لَهُ خَزِیرَةً وَأَهْدَتْ لَنَا اُمُّ أَیْمَنَ قَعْباً مِنْ لَبَنٍ، وَصَحْفَةً مِنْ تَمْرٍ فَأَكَلَ رَسُولُ اللهِ - صَلَّی اللهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ - وَأَكَلْنَا مَعَهُ ثُمَّ وَضَّأْتُ رَسُولَ اللهِ - صَلَّی اللهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ - فَمَسَحَ رَأْسَهُ وَجَبْهَتَهُ بِیَدِهِ ثُمَّ اسْتَقْبَلَ الْقِبْلَةَ فَدَعَا بِمَا شَاءَ ثُمَّ أَكَبَّ إِلَی الْأَرْضِ بِدُمُوعٍ غَزیرَةٍ یَفْعَلُ ذَلِكَ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ. فَتَهَیَّبْنَا

رَسُولَ الله - صَلَّی اللهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ - أَنْ نَسْأَلَهُ فَوَثَبَ الْحُسَیْنُ عَلَی ظَهْرِ رَسُولِ ‎اللهِ - صَلَّی اللهُ عَلَیْهِ وَ‌آلِهِ وَسَلَّمَ - وَبَكَی فَقَالَ لَهُ: بِأَبی وَاُمِّی مَا یُبْكِیكَ؟ قالَ: یَا أَبَتِ رَأَیْتُكَ تَصْنَعُ شَیْئاً مَا رَأَیْتُ تَصْنَعُ مِثْلَهُ. فَقَالَ رَسُولُ اللهِ - صَلَّی اللهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ - یا بُنَیَّ سُرِرْتُ بِكُمُ الْیَوْمَ سُرُوراً لَمْ أَسِرَّ بِكُمْ مِثْلَهُ قَطُّ وَإِنَّ حَبِیبِی جِبْرَئِیلَ  -عَلَیْهِ السَّلَامُ - أَتَانی وَأَخْبَرَنِی أَنَّكُمْ قَتْلَی، وَأَنَّ مَصَارِعَكُمْ شَتَّی فَأَحْزَنَنِی ذَلِكَ، وَدَعَوْتُ اللهَ تَعَالَی لَكُمْ بِالْخِیَرَةِ».[2]

از امیرالمؤمنین علی‌(علیه‌السلام)  نقل شده كه فرمود:

«روزی رسول خدا‌(ص)  به دیدن ما آمد، پس طعامی (به نام خزیره) تهیه كردیم و امّ‌ایمن قدحی شیر و ظرفی خرما آورد (آن را نزد حضرت گذاشتیم) پس رسول خدا از آن میل نمود و ما نیز با آن حضرت خوردیم (چون فارغ شدیم) من بر دستش آب ریختم (چون دست مباركش را شست) دست بر سر و پیشانیش كشید، سپس رو به طرف قبله كرد و آن‌قدر كه می‎خواست دعا كرد، آنگاه به سجده افتاد و بسیار گریست و این كار را سه بار انجام داد، هیبت و ابهّت آن حضرت‌(ص)  مانع شد كه ما علّت این كار را از ایشان بپرسیم، سپس حسین‌(علیه‌السلام)  خود را بر پشت رسول خدا‌(ص)  انداخت و بگریست. رسول خدا فرمود: پدر و مادرم فدایت باد! چرا گریه می‎كنی؟ حسین عرض كرد: ای پدر! دیدم شما كاری كردید كه مثل آن را از شما ندیده بودم. رسول خدا‌(ص)  فرمود: ای فرزند! امروز (از دیدن شما) چنان مسرور شدم كه هرگز بدین‌گونه شادمان نشده بودم! دوستم جبرئیل به نزد من آمد و به من خبر داد كه شما كشته می‎شوید و محلّ كشته‌شدن شما از هم دور است، پس این خبر مرا محزون نمود و من از خدا برای شما طلب خیر کردم».