سه شنبه: 29/اسف/1402 (الثلاثاء: 9/رمضان/1445)

1ـ  آیه مودّت

﴿ قُلْ‏ لَا أَسْئَلُكُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبَى‏﴾؛[1]

«بگو من از شما اجر رسالت نمی‎خواهم، جز مودّت و دوستی خویشاوندانم».

یكی از آیات قرآن مجید كه از آن عظمت مقام امام‌حسین‌(علیه‌السلام)  استفاده می‎شود این آیه كریمه است.

احمد بن حنبل در مسند،[2] و ابونعیم حافظ،[3] ثعلبی،[4] طبرانی،[5] حاكم نیشابوری،[6]

 

فخر رازی،[7] شبراوی،[8] ابن‌حجر هیتمی،[9] زمخشری،[10] ابن‌منذر،[11] ابن‌ابی‌حاتم،[12] ابن‌مردویه،[13] سیوطی[14] و گروهی دیگر از علمای اهل‌سنّت از ابن‌عبّاس روایت كرده‎اند: آنگاه كه آیه ﴿قُلْ‏ لَا أَسْئَلُكُمْ‏…﴾[15] نازل شد، گفتند: ای پیامبر خدا كیستند این خویشاوندان تو، كه واجب گردیده بر ما مودّت و دوستی آنان؟

فرمود: «علی و فاطمه و دو پسر آنها».[16]

و این معنا را شیخ شمس‌الدّین ابن‌العربی به نظم در آورده است:

رَأَیْتُ وِلائی آلَ طه فَرِیضَةً
فَمَا طَلَبَ المَبْعُوثُ أَجْراً عَلَی الْهُدَی

 

 

عَلَی رَغْمِ أَهْلِ الْبُعْدِ یُورِثُنِی القُرْبا
بِتَبْلِیغِهِ إِلا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبَی[17]
 

 

محبّت خود را نسبت به آل طه (اهل‌بیت پیغمبر) فریضه و واجب می‌دانم برخلاف کسانی كه از اهل‌بیت دورند، این عمل مرا به خدا نزدیك می‎كند؛ پس آن پیامبر‌(ص)  فرستاده‌شدة برای هدایت مردم، جهت تبلیغ خود اجری نخواست جز دوستی خاندانش.

 

و شافعی هم گفته است:

یَا أَهْلَ ‌بَیْتِ رَسُولِ اللهِ حُبُّكُمُ
كَفَاكُمُ مِنْ عَظِیمِ الْقَدْرِ أَنَّكُمُ

 

 

فَرْضٌ مِنَ الله فِی الْقُرْآنِ أَنْزَلَه
مَنْ لَم یُصَلِّ عَلَیْكُمْ لا صَلاةَ لَهُ[18]
 

 

ای خاندان پیامبر! محبّت شما فریضه‎ای است كه خداوند در قرآن آن را نازل كرده است، همین‌قدر در عظمت مقام و ارزش شما بس كه اگر كسی (در نماز) بر شما صلوات نفرستد، نمازش باطل است.

 

[1]. شوری، 23.

[2]. احمد بن حنبل، مسند، ج1، ص229، 286؛ ر.ک: ابن‌بطریق، خصائص ‌الوحی‌المبین، ص109.

[3]. ابونعیم اصفهانی، حلیة‌الاولیاء، ج3، ص201.

[4]. ثعلبی، تفسیر، ج8، ص310.

[5]. طبرانی، المعجم‌الکبیر، ج3، ص47؛ ج11، ص351.

[6]. حاکم نیشابوری، المستدرک، ج2، ص444.

[7]. فخررازی، التّفسیرالکبیر، ج27، ص166.

.[8] شبراوی، الاتحاف، ص43.

[9]. ابن‌حجر هیتمی، الصّواعق‌المحرقه، ص170.

[10]. زمخشری، الکشّاف، ج3، ص467.

.[11] ر.ک: امینی، الغدیر، ج2، ص307.

.[12] ابن‌ابی‌حاتم، تفسیر، ج10، ص3276.

.[13] ابن‌مردویه اصفهانی، مناقب علی بن ابی‌طالب(علیه‌السلام)، ص316.

[14]. سیوطی، احیاء‌المیّت بفضائل اهل‌البیت، ص20، ح2؛ همو، الدرالمنثور، ج6، ص7.

[15]. شوری، 23.

[16]. ابن‌بطریق، خصائص الوحی‌المبین، ص109 ـ 111؛ همو، عمدة عیون صحاح‌الاخبار، ص47 ـ 50؛ سیوطی، الأكلیل، ص191؛ امینی، الغدیر، ج2، ص307.

[17]. ابن‌حجر هیتمی، الصّواعق‌المحرقه، ص170؛ صبان، اسعاف‌الرّاغبین، ص106.

[18]. زرندی، نظم دررالسّمطین، ص18؛ ابن‌حجر هیتمی، الصّواعق‌المحرقه، ص228؛ شبراوی، الاتحاف، ص83؛ صبّان، اسعاف‌الراغبین، ص108.

نويسنده: 
کليد واژه: