سه شنبه: 29/اسف/1402 (الثلاثاء: 9/رمضان/1445)

3ـ  آیه مباهله

﴿فَمَنْ حَاجَّكَ فِیهِ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَكُمْ وَنِسَاءَنَا وَنِسَاءَكُمْ وَأَنْفُسَنَا وَأَنْفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللّٰهِ عَلَی الْكَاذِبِینَ﴾.[1]

ازجمله آیاتی كه بر فضیلت و بلندی رتبه و مقام سیدالشهدا‌(علیه‌السلام)  به‌اتّفاق مسلمانان گویا و ناطق است آیه مباهله است.

از مظاهر و دلائل قوّت ایمان پیغمبر‌(ص)  به رسالتش داستان مباهله است، زیرا پیشنهاد مباهله ازطرف آن حضرت اگر مؤمن به دعوت خود نبود، یك انتحار واقعی و دادن سند بطلان دعوت به دست دشمن بود چون حال از دو قسم بیرون نبود، یا نفرین نصارای نجران در حقّ آن جناب مستجاب می‎شد، و یا آنكه نه نفرین نصاری و نه نفرین پیغمبر‌(ص)  به آنها مستجاب می‎گشت؛ كه در هر دو صورت بطلان ادّعای آن حضرت آشكار می‎گشت، و هیچ خردمندی كه مدّعی نبوّت باشد، چنین پیشنهادی نداده و سند بطلان دعوای خود را به دست مردم نخواهد داد مگر آنكه صددرصد اطمینان به استجابت دعای خود و هلاكت دشمن داشته باشد، و پیغمبر اكرم‌(ص)  چون یقین جزمی به صحّت رسالت و استجابت دعای خود و نابودی دشمن در صورت مباهله داشت با كمال شجاعت و صراحت پیشنهاد مباهله داد.

شركت دادن علی و حسن و حسین و فاطمه زهرا(علیهم‌السلام) در مباهله كه به تعیین و امر خداوند بود نیز، دلیل بر این است كه این چهار نور مقدّس كه با پیغمبر‌(ص)

 

  در مباهله حاضر شدند، شایسته‎ترین و گرامی‎ترین خلق در نزد خدا، و عزیزترین همه در نزد پیغمبر خدا بوده‎اند.

آیه مباهله اعلان جلالت مقام، و تقرّب خاصّ آنها به خداوند متعال است. پس این فضیلت برای امام‌حسین‌(علیه‌السلام)  از فضایل بسیار بزرگی است كه در چنین مراسم بااهمیت و تاریخی، همكار و همراه پیغمبر شود، و از میان تمام امّت از صغیر و كبیر و زن و مرد، او و پدر و مادر و برادرش را خدا انتخاب نماید.

جریان مباهله را مفسّرین بزرگ و محدّثین و مورّخین در كتاب‌های تفسیر و حدیث و تاریخ نقل كرده‎اند، و از اینكه مصادر و مدارك آن را نشان بدهیم بی‎نیازیم. اما درعین‌حال چندین كتاب را نام می‎بریم تا هركس خواست مراجعه نماید:

تفسیر طبری؛ تفسیر بیضاوی؛ تفسیر نیشابوری؛ الكشّاف زمخشری؛ الدّرالمنثور سیوطی؛ اسباب‌النزول واحدی؛ الاكلیل سیوطی؛ مصابیح‌السنّه بغوی؛ سنن ترمذی و كتب دیگر.

 

 

[1]. آل‌عمران، 61. «پس هركس با تو درباره عیسی در مقام محاجّه (و مجادله) برآید، بعد از آنكه (به وحی خدا به احوال او) آگاهی یافتی، به او بگو: بیایید ما و شما با فرزندان و زنان خود به مباهله برخیزیم و در دعا و التجا به درگاه خدا اصرار كنیم تا دروغ‌گویان (و كافران) را به لعن و عذاب خدا گرفتار سازیم».

نويسنده: 
کليد واژه: