سه شنبه: 29/اسف/1402 (الثلاثاء: 9/رمضان/1445)

7ـ دوستی حسین‌(علیه‌السلام)  واجب است

احادیث در وجوب دوستی و مودّت حسین‌(علیه‌السلام)  متواتر است.

ازجمله ابن‌‌حجر عسقلانی و ابوحاتم و محبّ طبری در حدیثی از عبدالله بن عمر روایت كرده‎اند كه پیغمبر‌(ص)  فرمود:

«مَنْ أَحَبَّنِی فَلْیُحِبَّ هَذَیْنِ»؛

«هركس مرا دوست دارد باید این دو را (نیز) دوست بدارد».

ابن‌‌حجر عسقلانی گفته است: در معجم بغوی نیز حدیثی نظیر این حدیث از شدّاد بن هاد روایت شده است.[1]

دولابی و احمد بن حنبل از یعلی بن مرّه روایت كرده‎اند كه حسن و حسین(علیهما‌السلام) آمدند به‌سوی پیغمبر‌(ص)  درحالی‌كه از یكدیگر در تشرُّف به محضر جدّ بزرگوار خود پیشی می‎جستند. یكی از ایشان پیش از دیگری رسید، پیغمبر‌(علیه‌السلام)  دست به گردنش انداخت و او را به سینة خویش چسبانید و بوسید، و سپس آن یكی را بوسید، آنگاه فرمود:

«إِنِّی اُحِبُّهُمَا فَأَحِبُّوهُمَا»؛[2]

«من ایشان را دوست می‎دارم پس شما (نیز) دوست بدارید ایشان را».

 


[1]. ابن‌حجر عسقلانی، الاصابه، ج2، ص63؛ ر.ک: طبری، ذخائرالعقبی، ص123.

[2]. ر.ک: طبری، ذخائرالعقبی، ص123.

نويسنده: