سه شنبه: 29/اسف/1402 (الثلاثاء: 9/رمضان/1445)

8ـ فضیلت دوستی حسین‌(علیه‌السلام)  و نكوهش دشمنی با آن حضرت

ابن‌ماجه، ابن‌حجرعسقلانی، دیلمی، مناوی، احمد، حاكم، سیوطی، ابن‌حجر هیتمی و هارون‌الرّشید از پدرانش از ابن‌عبّاس، و محب‌الدین طبری، ابوسعید، ابن‌حرب طائی، سلفی، ابوطاهر بالسی، ابن‌سری و ابن‌جوزی از پیغمبر اكرم‌(ص)  روایت كرده‎اند كه فرمود:

«مَنْ أَحَبَّ الْحَسَنَ وَالْحُسَیْنَ فَقَدْ أَحَبَّنی، وَمَنْ أَبْغَضَهُمَا فَقَدْ أَبْغَضَنِی»؛

«هركس حسن و حسین را دوست بدارد همانا مرا دوست داشته است و هركس آنها را دشمن بدارد پس البتّه مرا دشمن داشته است».

این حدیث در بین محدّثین، مشهور و معروف بوده و مكرّر از پیغمبر‌(ص)  شنیده شده است، و بعضی از طرق آن که منتهی به ابوهریره می‎شود به این مضمون است كه: پیغمبر‌(ص)  بیرون آمد درحالی‌كه حسن و حسین با او بودند، این بر یك دوش آن حضرت و آن بر دوش دیگرش بود. یك‌بار حسن را می‎بوسید و بار دیگر حسین را تا به ما رسید و فرمود: «هركس اینها را دوست بدارد به تحقیق مرا دوست داشته و هركس آنها را دشمن بدارد، مرا دشمن داشته است».

و بعضی راویان آن، فقط جمله اوّلی را روایت كرده‎اند، و بعضی دیگر این‌چنین نقل كرده‎اند كه فرمود: «این دو (حسن و حسین) پسرهای من هستند، هركس آنها را دوست بدارد پس البتّه مرا دوست داشته است»:

«هَذَانِ اِبْنَایَ مَنْ أَحَبَّهُمَا فَقَدْ أَحَبَّنِی».

 

و در یكی از دو حدیثی كه هارون‌الرّشید در این موضوع روایت كرده لفظ حدیث این است:

«أَلْحَسَنُ وَالْحُسَیْنُ مَنْ أَحَبَّهُمَا فَفِی الْجَنَّةِ، وَمَنْ أَبْغَضَهُمَا فَفِی النَّارِ»؛[1]

«هركس حسن و حسین را دوست بدارد در بهشت است، و هركس آنها را دشمن بدارد در آتش است».

ترمذی و احمد روایت كرده‎اند:

إِنَّ رَسُولَ اللهِ أَخَذَ بِیَدِ حَسَنٍ وَحُسَیْنٍ فَقَالَ: «مَنْ أَحَبَّنِی وَأَحَبَّ هَذَیْنِ وَأَبَاهُمَا وَاُمَّهُمَا كَانَ مَعِیَ فِی دَرَجَتِی یَوْمَ الْقَیَامَةِ»؛[2]

رسول خدا‌(ص)  دست حسن و حسین را گرفت پس فرمود: «هركس مرا دوست دارد و این دو و پدر و مادرشان را دوست دارد، در روز قیامت با من در درجه من خواهد بود».

طبرانی از سلمان روایت دارد كه پیغمبر‌(ص)  فرمود:

«مَنْ أَحَبَّ الْحَسَنَ وَالْحُسَیْنَ أَحْبَبْتُهُ، وَمَنْ أَحْبَبْتُهُ أَحَبَّهُ اللهُ وَمَنْ أَحَبَّهُ اللهُ أَدْخَلَهُ جَنَّاتِ النَّعِیمِ، وَمَنْ أَبْغَضَهُمَا أَوْ بَغَی عَلَیْهِمَا أَبْغَضْتُهُ وَمَنْ أَبْغَضْتُهُ أَبْغَضَهُ اللهُ، وَمَنْ أَبْغَضَهُ اللهُ أَدْخَلَهُ جَهَنَّمَ وَلَهُ عَذَابٌ مُقیمٌ»؛[3]

 

«هركس حسن و حسین را دوست دارد من او را دوست می‎دارم، و هركس را من دوست دارم خدا او را دوست می‌دارد، و هركس كه خدا او را دوست دارد او را داخل بهشت می‌كند، و هركس آنها را دشمن بدارد یا بر آنها ستم كند من او را دشمن می‌دارم، و هركس را من دشمن می‌دارم خدا او را دشمن می‌دارد و او را داخل جهنّم سازد و از برای او عذاب جاودان است».

 

[1]. احمد بن حنبل، مسند، ج2، ص288؛ ابن‌ماجه قزوینی، سنن، ج1، ص51؛ زرندی، نظم دررالسّمطین، ص209 ـ 210؛ ابن‌طلحه شافعی، مطالب‌السّؤول، ص377؛ طبری، ذخائرالعقبی، ص123 ـ 124؛ ابن‌حجر هیتمی، الصواعق‌المحرقه، ص192؛ ابن‌حجر عسقلانی، الاصابه، ج2، ص62؛ سیوطی، الجامع‌الصّغیر، ج2، ص116، 554؛ همو، تاریخ‌الخلفاء، ص189.

[2]. احمد بن حنبل، مسند، ج1، ص77؛ ترمذی، سنن، ج5، ص305.

[3]. طبرانی، المعجم‌الکبیر، ج3، ص50؛ ر.ک: ابونعیم اصفهانی، ذکر اخبار اصبهان، ص56؛ ابن‌عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج14، ص156؛ صالحی شامی، سبل‌الهدی و الرّشاد، ج11، ص57؛ متّقی هندی، كنزالعمّال، ج12، ص120 – 121.

نويسنده: