سه شنبه: 29/اسف/1402 (الثلاثاء: 9/رمضان/1445)

2ـ عبادت امام‌حسین‌(علیه‌السلام)

ابن‌عبدالبر و ابن‌اثیر از مصعب زبیری روایت كرده‎اند كه گفت:

كَانَ الْحُسَیْنُ فَاضِلاً دَیِّناً كَثِیرَ الصَّلَاةِ وَالصَّوْمِ وَالْحَجِّ؛[1]

حسین بافضیلت و دین‌دار بود و بسیار نماز و روزه و حج به‌جا می‌آورد.

عبدالله بن زبیر در وصف عبادت او گفت:

 

لَقَدْ كَانَ صَوَّاماً بِالنَّهَارِ قَوَّاماً بِاللَّیْلِ.[2]

عقّاد می‎گوید: علاوه بر نمازهای پنج‌گانه، نمازهای دیگر به‌جا می‎آورد و علاوه بر روزه ماه رمضان، در ماه‌های دیگر هم روزهایی را روزه می‎گرفت، و در هیچ سال حج خانه خدا از او فوت نشد مگر آنكه ناچار به ترك شده باشد.[3]

در شبانه‌روز هزار ركعت نماز به‌جا می‎آورد،[4] و بیست‌وپنج مرتبه پیاده حج گذارد، و همراه او جنیبت‌های او را می‎كشیدند[5] و این دلیل كمال عبادت و خضوع او در درگاه خداست.

روزی از روزها ركن كعبه را گرفته بود و بدین‌گونه دعا و اظهار بندگی و ذلّت در درگاه خدای عزیز می‎كرد و او را مدح و ثنا می‎گفت و ستایش می‎نمود:

«إِلَهِی نَعَّمْتَنِی فَلَمْ تَجِدْنِی شَاكِراً وَابْتَلَیْتَنِی فَلَمْ تَجِدْنِی صَابِراً فَلَا أَنْتَ سَلَبْتَ النِّعْمَةَ بِتَرْكِ ‎الشُّكْرِ، وَلَا أَدَمْتَ الشِّدَّةَ بِتَرْكِ الصَّبْرِ  إِلَهِی مَا یَكُونُ مِنَ الْكَرِیمِ إِلَّا الْكَرَم».[6]

اگر كسی بخواهد حال دعا و پرستش و مسكنت آن امام مجاهد مظلوم را در درگاه خدا بداند به همان دعای معروف عرفه رجوع كند كافی است.

 

از بشر و بشیر پسران غالب اسدی روایت شده كه عصر روز عرفه در عرفات خدمت آن حضرت بودیم، از خیمه بیرون آمدند با گروهی از اهل‌بیت و فرزندان و شیعیان با نهایت تذلّل و خشوع، پس در جانب چپ كوه ایستادند و روی مبارك را به‌سوی كعبه گردانیدند و دست‌ها را برابر رو برداشتند، مانند مسكینی كه طعام طلبد، و این دعا را خواندند:

«اَلْحَمْدُ لِلهِ الَّذِی لَیْسَ لِقَضَائِهِ دَافِعٌ...»[7]

كه همان دعای طولانی عرفه است و در كتاب‌های دعای فارسی هم مانند زادالمعاد[8] و مفاتیح‌الجنان[9] مذكور است.

دعا را خواندند تا به این جمله رسیدند:

«وَصَلَّی اللهُ عَلَی خِیَرَتِهِ مُحَمَّدٍ خَاتَمِ النَّبِیِّینَ وَآلِهِ الطَّیِّبِینَ الطَّاهِرِینَ الْـمُخْلَصِینَ وَسَلَّمَ».

پس شروع كرد به درخواست، و اهتمام نمود در دعا و آب دیدگانش جاری بود و دعا خواند تا به این جمله رسید:

«وَادْرَأْ عَنِّی شَرَّ فَسَقَةِ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ».

پس سر و دیده خود را به‌سوی آسمان بلند كرد و از دیده‎های مباركش مانند دو مشك آب می‎ریخت و به صدای بلند گفت:

«یَا أَسْمَعَ السَّامِعِینَ».

تا به این فقره رسید:

«وَأَنْتَ عَلَی كُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ یَا رَبِّ».

 

پس مكرَر می‎گفت: «یَا رَبِّ» و كسانی كه دور آن حضرت بودند، گوش به دعا داده و به گفتن «آمین» اكتفا می‎كردند. پس صداهایشان بلند شد به گریستن با آن حضرت تا آفتاب غروب كرد، آنگاه به‌سوی مشعرالحرام روانه شدند.

 

[1]. ابن‌عبدالبر، الاستیعاب، ج1، ص393؛ ابن‌اثیر جزری، اسدالغابه، ج2، ص20.

[2]. سبط ابن‌جوزی، تذکرة‌الخواص، ص241. «او در هنگام شب برای عبادت زیاد می‌ایستاد و روزها بیشتر روزه‌دار بود».

[3]. عقّاد، ابوالشّهداء، ص145.

[4]. ابن‌طاووس، اللهوف، ص57؛ حر عاملی، وسائل‌الشیعه، ج4، ص100.

[5]. ابن‌عبدالبر، الاستیعاب، ج1، ص397؛ ابن‌اثیر جزری، اسدالغابه، ج2، ص20؛ سبط ابن‌جوزی، تذكرة‌الخواص، ص244؛ ابوالفداء، المختصر، ج2، ص107.

[6]. صبان، اسعاف‌الراغبین، ص‌183؛ «خدای من برایم نعمت دادی مرا شکرگزار نیافتی، مرا مبتلا ساختی صابر و شکیبایم نیافتی. پس نعمتت را به جهت شکر نکردن از من نگرفتی و سختی را به‌علت صبر نکردن ادامه ندادی. خدای من از کریم و بزرگوار جز بزرگواری چیز دیگری نمی‌شود».

[7]. ابن‌طاووس، اقبال‌الاعمال، ج2، ص74؛ کفعمی، البلد‌الامین، ص251.

[8]. مجلسی، زادالمعاد، ص173.

[9]. محدَث قمی، مفاتیح‌الجنان (دعای عرفه امام‌حسین(علیه‌السلام).

نويسنده: