این زن در دشمنی با پیغمبر(ص) و خاندان نبوّت، مانند حَمَّالةالحَطَب سرسخت بود بلكه كینهاش از او بیشتر بود. مردها را به جنگ با پیغمبر(ص) تشویق میكرد و در سنگدلی و تربیت وحشیانه و كینهورزی او، اگر غیر از شهادت حضرت حمزه هیچ گواه دیگر نباشد كافی است؛ زیرا به تحریك و تطمیع او وحشی، ناجوانمردانه حمزه را شهید ساخت، و هند زینتهای خود را به او جایزه داد، و به آن وضع وحشتناك حمزه را مثله كرد، و از گوش و بینی و سایر اعضای بدن او خلخال ساخت، و شكم حمزه را پاره كرد و جگرش را بیرون آورد و در دهن گذاشت، خواست آن را ببلعد نتوانست.[1]
و حضرت زینب خاتون(علیهاالسلام) به همین جنایت و قساوت فوقالعاده در مجلس یزید درضمن آن خطبه تاریخی اشاره فرمود:
«چه امید برای حفظ حرمت افراد از كسی كه كبد پاکان را جویده و گوشتش به خون شهدا روییده است!».
علاوه بر اینها هند در جاهلیت زنی بدنام بود؛ حسان بن ثابت در اشعارش از زنا دادن او و حملی كه از زنا برداشت یاد كرده و میگوید:
وَنَسِیتِ فَاحِشَةً أَتَیْتِ بِهَا |
|
یَا هِنْدُ وَیْحَكِ سَبَّةَ الدَّهْرِ |
«ای هند! فراموش كردهای بیعفتّی را كه انجام دادهای، وای بر تو ای بدنام روزگار! قابلهها عقیده دارند كه او كودكی را از زنا زاییده است».
[1]. ابنهشام، السیرةالنبویه، ج3، ص607؛ ابنحبان بستی، الثقات، ج1، ص230 ـ 231؛ طبری، تاریخ، ج2، ص204.
[2]. ابنطاووس، اللهوف، ص106؛ مجلسی، بحارالانوار، ج45، ص134؛ شوشتری، قاموسالرجال، ج12، ص270.
[3]. طبری، تاریخ، ج2، ص205؛ ابنعقیل علوی، النصائحالكافیه، ص113. برای اطلاع از شرح سوابق هند مراجعه شود به كتاب نامبرده و ابنابیالحدید، شرح نهجالبلاغه، ج1، ص336 ـ 337؛ امینی، الغدیر، ج10، ص170؛ مغنیه، المجالسالحسینیه، ص130.