3. دعای ندبه و امامت ائمه اثنی عشر(ع)
تصریح نداشتن دعا به نام و عدد ائمّه اثنى‌عشرعلیهم‌السلام از قوّت متن آن چیزى نمى‌كاهد و ازاین‌جهت، در اعتبار آن خللى وارد نمى‌شود، و عدم تصریح در اینجا مفهوم ندارد، خصوصاً كه تصریح یا اشاره به مطلبى كه خلاف مذهب شیعه اثنى‌عشرى باشد، به‌هیچ‌وجه در دعا وجود ندارد.
در دعاى ندبه، مطالب عمده و حسّاس و ارزنده‌اى در موضوع نبوّت مطرح شده و سپس مسئله خلافت و ولایت على(ع) و بعضى از نصوص و ادلّه این موضوع، و مجاهدات و فداكارى‌ها و فضایل و مناقب آن حضرت عنوان شده و همچنین به مخالفت‌ها و دشمنى‌هایى كه اهل كینه و نفاق و جاه‌پرستان با آن خلیفه منصوب و تعیین‌شده از جانب خدا و رسول كردند، و مسیر واقعى اسلام را - كه منتهى به سعادت و آزادى همه انسان‌ها مى‌شد - تغییر دادند - و شد آنچه شد - و رهبر واقعى اسلام را خانه‌نشین ساختند، اشاره گردیده است.
بدیهى است مسئله اساسى و مهم كه بیشتر در احادیث و اخبار و ادعیه مورد تعرّض قرار مى‌گیرد، مسئله زمامدارى است كه ترك تمسّك به امام منصوب و تعیین‌شده از آغاز كار و روز اوّل، سنّت سیّئه زمامدارى نااهلان را چون عصر جاهلیت جلو آورد، و اجراى برنامه‌هاى نجات‌دهنده و آزادى‌بخش اسلام را به‌طور یكپارچه و دربست و جهانى تا ظهور حضرت بقیة‌الله صاحب‌الزمان(ع) به تأخیر و تعویق انداخت.
این مصیبت از هر مصیبت بالاتر بود كه باآن‌همه سفارش‌هاى پیغمبر(ص) و اعلام‌هاى متعدد و با آن تعیین رسمى و تاریخى غدیر، و باآن‌همه تأكیدات رسا، براى حبّ جاه و كینه‌هایى كه از مولاى متقیان على(ع) از غزوه بدر و احد و خیبر و حنین و احزاب و غیر اینها در دل داشتند، آن یگانه مرد حقّ و عدالت و پیشواى لایق و عالم و فاتح را كنار گذاشتند و چون خویشاوندان مشرک و مستبد و استثمارگر آنها را - كه سدّ راه نجات جوامع محروم و مانع از پیشرفت دین توحید و برنامه‌هاى الهى و مترقّى اسلام و مهاجم به حوزه دین و دعوت خدا بودند - از میان برداشته بود، با او به مخالفت برخاستند و با اشتباه‌كارى و نیرنگ و اغفال مردم، یكى از اساسى‌ترین برنامه‌هاى اسلام را پایمال كرده و جامعه را تا امروز، گرفتار این‌همه مفاسد و دردسرها و نابسامانى‌ها ساختند.
سایر مفاسد هم از اینجا ایجاد شد و موضوعى كه باید به آن توجّه بیشتر شود، همین است. لذا در دعاى انقلابى و سیاسى ندبه هم در مقدمه، همین مصیبت مطرح شده است.
مع‌ذلك، در جمله‌هایى از این دعا، سخن از امامان دیگر و مصائبى كه در راه هدایت خلق متحمل شدند، نیز گفته شده، ازجمله:
«فرمان رسول خدا(ص) درباره هدایت‌كنندگان پى‌درپى اطاعت نشد... شخصیت‌هایى كشته شدند، عدّه‌اى اسیر گشتند و دسته‌اى از وطن آواره گردیدند».
و جمله‌هاى بعد، همه تذكّر مصائب اهل‌بیتعلیهم‌السلام و مطابق مذهب شیعه است كه امامت را در فرزندان حسین(ع) مى‌دانند؛ مانند این جمله‌ها:
«أَیْنَ الْحَسَنُ أَیْنَ الْحُسَیْنُ؟ أَیْنَ أَبْنَاءُ الْحُسَیْنِ؟... أَیْنَ...» و بالجمله فقرات دعا در مورد مصائب و فضایل ائمّه و خصوصیات و نشانه‌هاى حضرت ولى عصر(ع) همه متضمّن مطالبى است كه در روایات و احادیث كثیر، صحّت آن مسلم و ثابت شده است و یكى از جهاتى
كه موجب قوّت این دعا شده، همین متن محكم و پر از نكات اعتقادى و مهیّج عواطف مى‌باشد. و چنانچه علماى حدیث مى‌فرمایند، گاهى متن سبب قوت اعتبار سند و گاهى به‌عكس، سبب ضعف مى‌گردد و اینجا از همان مواردى است كه سبب قوّت مى‌شود.