سه شنبه: 29/اسف/1402 (الثلاثاء: 9/رمضان/1445)

دفع اشتباه‌كاری

مسلّم است هركس تاریخ قیام حسینی را مطالعه نماید شیفته و دلباخته فداكاری و حق‌‌پرستی آن حضرت می‎شود و برای او شكی باقی نمی‎ماند كه حسین‌(علیه‌السلام)  مرد حقّ بود و برای حقّ قیام كرد و جان خود و عزیزترین یاران را در راه حقّ داد.

اگر كسی بخواهد بر اساس دشمنی با اسلام و خاندان رسالت و ولایت، یا همكاری با سیاست استعمارگران و پاره‎ای از خاورشناسان مزدور استعمار (مانند لامنس)، از بنی‎امیه و یزید دفاع نماید یا با خرده‌گیری‌های مغرضانه از عظمت این نهضت بكاهد و افراد بی‎اطلاعی را كه وارد محیط اسلام نیستند و به شخصیت و مقام ارجمند دینی حسین‌(علیه‌السلام)  معرفت ندارند، گمراه سازد، نخواهد توانست؛ زیرا حربه تهمت و افترا، اگر در موارد دیگر كارگر شده در اینجا تأثیر نكرد، و خلوص حسین‌(علیه‌السلام)  در فداكاری در راه دین و حمایت از حقّ چنان ظاهر شد كه تمام پرده‎های ابهام و اشتباه‌كاری‎ها را پاره ساخت.

حتی خود بنی‎امیه چون دیدند حسین‌(علیه‌السلام)  را نمی‎توان به تهمت‎های سیاسی، یعنی طلب سلطنت و جاه آلوده كرد و برای قتل آن حضرت هیچ عذر مقبول ندارند، هركدام برای اینكه دامن خود را از عار و ننگ این ظلم فجیع پاك سازند شركت خود را در قتل امام‌(علیه‌السلام)  انكار می‎نمودند و هركس دیگری را مقصر قلمداد می‎كرد، با این‌همه نتوانستند در جامعه اسلامی خود را در ارتكاب قتل آن حضرت معذور معرفی كنند.

 

كسانی كه از روی اغراض پلید خواسته‎اند از اهمیت و اعتبار این نهضت بكاهند معدود و انگشت‌شمارند.

یكی از این افراد كه در پیشینیان شاید در این گمراهی و انحراف فكری منفرد باشد ابوبكر بن عربی است كه به او نسبت می‎دهند گفته است:

إِنَّ حُسَیْناً قُتِلَ بِسَیْفِ جَدِّهِ؛[1]

حسین‌(علیه‌السلام)  با شمشیر جدش كشته شد!.

این كلام اگر‌چه به‌ظاهر دفاع از كشندگان حسین‌(علیه‌السلام)  است كه برحسب روایات متواتره و اجماع امت، بزرگ‌ترین جنایت‌ها را مرتكب شده و خشم خدا و رسول و شقاوت و خسران دنیا و آخرت را برای خود خریدند؛ ولی در واقع اسائه ادب و گستاخی به مقام شامخ پیغمبر اكرم‌(ص)  است.

ابن‌عربی گمان كرده كه شمشیر رسالت و نبوّت، شمشیر ضحّاك و چنگیز بوده است كه حسین‌(علیه‌السلام)  با آن كشته شود.

ابن‌عربی می‎گوید: آن شمشیر ستمی كه به دست بنی‎امیه بود، شمشیر پیغمبر بود!

می‎گوید: آن شمشیری كه معاویه با آن خون مسلمانان بی‌گناه، و صحابه عالی‌قدر و تابعین را ریخت شمشیر پیغمبر بود!

می‎گوید: آن شمشیری كه مردانی مانند عمّار، اویس، خزیمه، ابن‌تیهان، حجر بن عدی و سایر شهدای مَرْج راهِط، و رشید هجری و میثم تمار با آن كشته شدند شمشیر پیغمبر بود.

ابن‌عربی می‎گوید: آن شمشیری كه مدینه را قتل‌عام كرد و در حرم پیغمبر خون مسلمان‌ها را ریخت، و حرمت مقدسات اسلامی را هتك، و ناموس زنان باعفت و نجابت مدینه را به باد داد، شمشیر پیغمبر‌(ص)  بود و بالأخره می‎گوید:

 

شمشیری كه به دست یزید، زیاد، ابن‌زیاد، مسلم بن عقبه، بسر بن ارطاة و حصین بن نمیر و حجاج و ولید و امثال این ستمكاران بود، شمشیر پیغمبر بود!

 

[1]. علایلی، سموالمعنی فی سموالذات، ص71.

نويسنده: