جمعه: 10/فرو/1403 (الجمعة: 19/رمضان/1445)

تفسیر اهل بیت(ع) درباره آیه مودت

به نظر مى‌رسد كسانى كه سه تفسیرى را كه به آن اشاره شد، مطرح كرده و دنبال نموده‌اند، غرضشان دست و پا كردن و انكار فضیلت اهل‌بیت علیهم‌السلام و تعصب باطل مذهبى باشد. امّا تفسیر صحیح این آیه و سایر آیات قرآن (كه حجت و معتبر و تفسیر به رأى و هوا و تعصب نباشد) تفسیر اهل‌بیت علیهم‌السلام است كه اجماع دارند بر اینكه آیه در موضوع مودّت و تعظیم ذى‌القربى و عترت پیغمبر(ص) نازل شده است و صحّت انتساب این تفسیر به اهل‌بیت مثل امیرالمؤمنین و امام‌حسن و زین‌العابدین علیهم‌السلام از مسلّمات است و علاوه ‌بر شیعه، اهل‌سنّت نیز در روایات متعدد آن را روایت كرده‌اند و معلوم است كه كسى از اهل‌بیت علیهم‌السلام، اعلم به علوم قرآن و شأن نزول و موارد آن نیست، و قول احدى بر قول آنها راجح نمى‌شود.

بنا بر این تفسیر، خطاب عام و متوجّه به همه امّت است و با تفسیر: ﴿وَمَنْ یَقْتَرِفْ حَسَنَةً﴾[1] كه از امام مجتبى(ع) وارد شده[2] و با تفسیر آیه: ﴿أَمْ یَقُولُونَ

 

افْتَرى عَلَى اللّٰهِ كَذِباً﴾[3] و آیه: ﴿وَهُوَ الَّذِی یَقْبَلُ التَّوْبَةَ...﴾[4] موافق است و به‌هرحال تفسیر اهل‌بیت علیهم‌السلام بنا بر مذهب شیعه و بنا بر روایات متواتر از طرق اهل‌سنّت، حجت و معتبر است و ترك آن جایز نیست؛ زیرا امن از ضلالت و گمراهى، برحسب حدیث متواتر ثقلین، در تمسك به آنهاست و ما در كتابى كه در حجیّت اقوال ائمه علیهم‌السلام و وجوب رجوع به آنها در تمام علوم اسلامى نگاشته‌ایم، این موضوع را به‌طور كامل با ادلّه بسیار ثابت كرده‌ایم.

 
  .[1]شوری، 23.
[2]. فرات کوفی، تفسیر، ص197 – 198؛ ابوالفرج اصفهانی، مقاتل‌الطالبیین، ص33؛ مفید، الارشاد، ج2، ص7 – 8؛ طوسی، الامالی، ص270؛ طبرسی، مجمع‌البیان، ج9، ص49 – 50.
.[3] شوری، 24.
[4]. شوری، 25.
موضوع: 
نويسنده: