يكي از صفات عالي و ممتاز آن فقيد عظيم، احترامي بود كه از علما و بزرگان اسلام، مخصوصاً در درس رعايت مي‌كردند.
برخي اگر اشكالي در مسأله‌اي به بعضی ديگر داشته باشند گاه چنان ارائه مي‌شود كه اشكال‌كننده موقعيت برتر علمي خود را نشان مي‌دهد، و گاه با اظهار تعجب از كسي كه به او اشكال مي‌شود اشكال را طرح مي‌نمايد، و خلاصه اگرچه اشكال‌كننده هم به اين قصد نباشد، طرح اشكال را چنان مي‌نمايد كه خودنگري و خودنمايي جلوه مي‌كند، اما آن مرد بي‌ادعا و فروتن - كه همگان را بزرگ و خود را حقير مي‌شمرد- با عذرخواهي‌هايي كه مي‌كرد، شخصي را كه به او اشكال علمي مي‌نمود در اشتباه معذور مي‌شمرد، مثلاً اگر نسبت به شيخ طوسي حرفي داشت مي‌فرمود: