و نيز اعلام صريح بطلان ادّعاي افرادي است كه در غيبت كبري، ادّعاي نيابت و سفارت خاصّه و وساطت بين امام (ع)  و مردم مي‌نمايند.

بنابراين، چنان‌كه بعضي بزرگان هم فرموده‌اند، ممكن است مراد از اينكه «مدّعي مشاهده» كذّاب و مفتري خوانده شده است، كساني باشند كه ادّعاي نيابت كنند و بخواهند با دعوي مشاهده و شرفيابي، خود را واسطه بين امام (ع) و مردم معرّفي نمايند؛ و همين حكايات و وقوع تشرف اشخاص به خدمت آن حضرت هم، قرينه و دليل است بر اينكه در اين توقيع، نفي مطلق مشاهده و شرفيابي مراد نيست، بلكه مقصود، نفي ادّعايي است كه دليل بر تعيين شخص خاصّي به نيابت باشد.

و ممكن است مراد از توقيع مذكور، نفي ادّعاي اختياري‌بودن مشاهده و ارتباط باشد؛ يعني اگر كسي مشاهده و ارتباط را به اختيار خود ادّعا كند، به اين صورت كه هر وقت بخواهد خدمت امام (ع) شرفياب مي‌شود، يا ارتباط پيدا مي‌كند، كذّاب و مُفتري است و اين ادّعا از احدي در غيبت كبري پذيرفته نيست، يا اينكه چنين كسي كه اين سمت را به‌راستي داشته باشد، پيدا نخواهد شد؛ و اگر هم كسي آن را دارا باشد، از ديگران مكتوم مي‎دارد و به كسي اظهار و افشا نمي‌نمايد.

علاوه‌براين، پيرامون اين توقيع، توضيحات ديگري نيز علماي اعلام داده‎اند و در كتاب‎هايي مثل جنة‌المأوى اثر مرحوم محدّث نوري نقل شده است.

اجمالاً با اين توقيع، در آن‌همه حكايات و وقايع مشهور و متواتر نمي‌توان خدشه نمود و برحسب سند نيز ترجيح با اين حكايات است.

اگر خواننده عزيز، خود به كتاب‎هايي مثل نجم‎الثاقب رجوع نمايد، مي‎بيند كه در اين حكايات، وقايعي است كه هرگز شخص عاقل در صحّت آنها نمي‌تواند شكّ كند.

بنابراين، هم شرفيابي اشخاص به حضور آن حضرت، ثابت است و هم كذب و بطلان ادّعاي كساني كه در غيبت كبري ادّعاي سفارت و نيابت خاصّه و وساطت بين آن حضرت و مردم را مي‌نمايند، معلوم است.