یكی دیگر از اتّفاقات تاریخی ماه مبارك رمضان، وفات حضرت ابوطالب است. بنابه قول شیخ مفید قدس‌سره در هفتم ماه رمضان سال دهم بعثت، سه سال قبل از هجرت، ابوطالب یگانه حامی و كفیل پیامبر (ص) وفات نمود.
همان بزرگ‌مرد ارجمندی كه از اجتماع قریش و نقشه‌ها و تهدیدها و قطع روابط و آزار و اذیّت ایشان بیم نداشت و تا زنده بود، با خلوص نیّت، از پیامبر اسلام (ص) حمایت كرد و به او گفت:
«ای پسر برادرم! برو و هرچه دوست داری بگو؛ به خدا سوگند تو را در هیچ پیشامدی تنها نمی‌گذارم».
از امام محمد باقر (ع) روایت شده است:
«اگر ایمان ابی‌طالب را در یك كفه ترازو و ایمان این خلق را در كفه دیگر بگذارند، ایمان او سنگین‌تر خواهد بود».[2]
مقام آن حضرت چنان رفیع بود كه پیامبر (ص) در مصیبتش گریان شد و بسیار اندوهناك گردید.[3]