بنابه اختیار مفید قدس‌سره در مسارالشیعه و شیخ بهائی در توضیح المقاصد‌ سبط اكبر، حضرت امام حسن مجتبی (ع) در پانزدهم ماه رمضان سال سوم هجرت متولّد شد.[1]

پس از آن رسول خدا (ص) در گوش راستش اذان، و در گوش چپش اقامه را قرائت فرمود و بدین‌گونه نخستین صدایی كه گوش نوزاد با آن آشنا شد، صدای آشنای جدّش، خاتم‌الانبیاء (ص) بود؛ صدایی كه نداهنده توحید، تكبیر، تهلیل و نبوّت بود.

پیامبر گرامی (ص) به ‌حضرت ‌علی (ع) فرمود: آیا این نوزاد مبارك را نام گذارده‌ای؟

حضرت علی (ع) فرمود: من بر شما سبقت نمی‌گیرم!

هنوز لحظاتی نگذشته بود كه بشیر وحی جبرییل نازل شد و فرمان خدا را به پیغمبر (ص) رساند: «سَمِّه الحَسَن»؛ «او را حسن نام گذار».[2]