عَنْ ابْنِ عَبَّاس: قَالَ رَسُولُ اللهِ(ص):
«عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ بَابُ حِطَّةٍ، مَنْ دَخَلَ مِنْهُ كَانَ مُؤْمِناً، وَمَنْ خَرَجَ مِنْهُ كَانَ كَافِراً».[1]
از ابنعباس روایت است كه رسول خدا(ص) فرمود:
«علی بن ابیطالب باب حطة بنیاسرائیل است، كسی كه از آن در وارد شود مؤمن است و كسی كه از او خارج گردد كافر است».
[توضیح: لفظ حطّه دو بار در قرآن به كار رفته است: سورة بقره، آیة 58 و سوره اعراف، آیة 161 و هر دو دربارة بنیاسرائیل است. باب حطّه آن دری بود كه بنیاسرائیل با وارد شدن از آن، در امان بودند. شاید وجه شبه در حدیث چنین باشد كه آن باب مظهر فروتنی در مقابل ذات لایزال الهی و قوانین اوست. انقیاد از علی(ع) هم، چنین است.
مقصود از «خَرَجَ مِنْهُ»، «خَرَجَ عَلَیْهِ» است. یعنی كسی كه بر او خروج كند.
[1]. دیلمی، فردوسالاخبار، ج3، ص90؛ مناوی، فیضالقدیر، ج4، ص469، متقی هندی، كنزالعمال، ج11، ص603؛ ابنحجر عسقلانی، زهرالفردوس، ج 2، ص 315 به نقل از ابنعمر؛ سیوطی، الجامعالصغیر، ج2، ص177؛ صالحی شامی، سبل الهدی و الرشاد، ج11، ص297.