استعمال لفظ «خلیفه» در بعضی روایات

ثانیاً، در روایات صحیحه متعدّد از امیرالمؤمنین(ع) تعبیر به «خلیفه» شده است كه از نخستین موارد آن اوایل بعثت، هنگام نزول آیه كریمه: ﴿وَأَنْذِرْ عَشِیرَتَكَ الْأَقْرَبینَ﴾[1] می‌باشد.

در حدیث متواتر ثقلین ـ كه بر وجوب ارجاع امّت به عترت پیغمبر(ص) صراحت دارد و امان از ضلالت و گمراهی، منحصر به آن اعلام شده ـ در بعضی الفاظ آن صریحاً حضرت رسول(ص) فرمود:

«إنّی تَارِكٌ فِیكُمْ خَلیفَتَیْنِ».[2]

با این‌همه، شخصی كه در تاریخ، حدیث، جوامع، سنن و صحاح اهل سنّت تخصّص دارد، در می‌یابد از موضوعاتی كه

به‌طور شایسته مورد اعتنا قرار نگرفته و از اشخاصی كه كمتر از آنها كسب علم و دین شده است، اهل‌بیت(ع) هستند. حتّی كسانی چون بخاری در صحیح روایات بسیاری از فسّاق و فجره و افراد فاسد العقیده ذكر كرده است؛ و از ائمّه اهل‌بیت و شخصیّتی، مانند حضرت امام جعفر صادق(ع) حتی یك روایت نیز نقل ننموده است.

غرض اینكه وقتی اغراض، سیاست‌ها و آرای مبدعانه جلوی چشم بصیرت و بینش انسان را گرفته باشد، انكار حق از او عجیب و بعید نیست.

[1]. شعراء،‌ 214. «و خویشاوندان نزدیکت را انذار کن».

[2] . نگارنده، امان الامة من الضلال و الاختلاف، ص128. «من در میان شما دو جانشین به جا می‌گذارم».