مسأله 1582. اگر روزه‎دار عمداً چیزی بخورد یا بیاشامد، روزه او باطل می‎شود، چه خوردن و آشامیدن آن چیز معمول باشد، مثل نان و آب، چه معمول نباشد، مثل خاك و شیره درخت، و چه كم باشد یا زیاد، حتی اگر مسواك را از دهان بیرون آورد، و دوباره به دهان ببرد و رطوبت آن را فرو برد، روزه او باطل می‎شود، بلكه اگر رطوبت مسواك در آب دهان به طوری از بین برود كه رطوبت خارج به آن گفته نشود، ولی بداند كه در دهان باقی است بنابر احتیاط لازم نباید آن را فرو برد.

مسأله 1583. اگر موقعی كه مشغول غذاخوردن است بفهمد صبح شده، باید لقمه را از دهان بیرون آورد، و چنان‌چه عمداً فرو برد، روزه‎اش باطل است، و به دستوری كه بعداً گفته خواهد شد، كفاره هم بر او واجب می‎شود.

مسأله 1584. اگر روزه‎دار سهواً چیزی بخورد یا بیاشامد، روزه‎اش باطل نمی‎شود.

مسأله 1585. احتیاط مستحب آن است كه روزه‎دار از استعمال آمپول خودداری كند، و فرقی بین آمپول‎ها نیست، و اگر لازم شد و تزریق كرد، روزه او باطل نمی‎شود.

مسأله 1586. اگر روزه‎دار چیزی را كه لای دندان مانده است عمداً فرو ببرد، روزه‎اش باطل می‎شود.

مسأله 1587. كسی كه می‎خواهد روزه بگیرد، لازم نیست پیش از اذان دندان‎های خود را خلال كند، ولی اگر بداند غذایی كه لای دندان مانده در روز فرو می‎رود، چنان‌چه خلال نكند، روزه‎اش باطل می‎شود؛ خواه چیزی از آن فرو رود یا فرو نرود.

مسأله 1588. فرو بردن آب دهان، اگر چه به واسطه خیال‌كردن ترشی و مانند آن در دهان جمع شده باشد، روزه را باطل نمی‎كند.

مسأله 1589. فرو بردن اخلاط سر و سینه، تا به فضای دهان نرسیده اشكال ندارد، ولی اگر داخل فضای دهان شود، احتیاط واجب آن است كه آن را فرو نبرد.

مسأله 1590. اگر روزه‎دار به قدری تشنه شود كه بترسد از تشنگی بمیرد واجب است به اندازه‎ای كه از مردن نجات پیدا كند آب بیاشامد، ولی روزه او باطل می‎شود، و اگر ماه رمضان باشد، باید در بقیه روز از به جا آوردن كاری كه روزه را باطل می‎كند خودداری نماید.

مسأله 1591. جویدن غذا برای بچه یا پرنده و چشیدن غذا و مانند این‌ها كه معمولاً به حلق نمی‎رسد، اگر چه اتفاقاً به حلق برسد، روزه را باطل نمی‎كند؛ ولی اگر انسان از اول بداند كه به حلق می‎رسد، روزه‎اش باطل می‎شود هر چند به حلق نرسد و باید قضای آن را بگیرد، و اگر به حلق رسیده، كفاره هم بر او واجب است.

مسأله 1592. انسان نمی‎تواند برای ضعف، روزه را بخورد ولی اگر ضعف او به قدری است كه معمولاً نمی‎شود آن را تحمل كرد، خوردن روزه اشكال ندارد.