آیاتى هستند كه ظاهر آن بهطور اجمال، اختصاص علم غیب به خداست كه اطلاق یا عمومشان، مخصص و مقید شده است مانند آیه: ﴿إِنَّ اللّٰهَ عِنْدَهُ عِلْمُ السَّاعَةِ﴾[1] و پس از این تخصیص كه به حكم «اَلْقُرْآنُ یُخَصِّصُ بَعْضُهُ بَعْضاً كَمَا یُفَسِّرُ بَعْضُهُ بَعْضاً» مسلّم و معتبر است، مىگوییم:
