روزی از روزها كه طبق معمول به محضر استاد بزرگ آیت‌الله
العظمی آقای بروجردی(ره) مشرّف شدم، درحالی‌كه از آن سرچشمه علم استفاده می‌كردم، آن استاد بزرگوار نامه‌ای را كه همان روز به ایشان رسیده بود، به من مرحمت كردند. نامه را گرفتم و مطالعه نمودم. آنچه از نامه در خاطرم باقی مانده است، به‌طورخلاصه به این مضمون بود:[1]
