«إِلَهِی رَبَّیْتَنِی فِی نِعَمِكَ وَإِحْسَانِكَ صَغِیراً وَنَوَّهْتَ بِاسْمِی كَبِیراً، فَیَا مَنْ رَبَّانِی فِی الدُّنْیَا بِإِحْسَانِهِ وَتَفَضُّلِهِ وَنِعَمِهِ وَأَشَارَ لِی فِی الْآخِرَةِ إِلَی عَفْوِهِ وَكَرَمِه. مَعْرِفَتِی یَا مَوْلَایَ دَلِیلِی عَلَیْكَ وَحُبِّی لَكَ شَفِیعِی إِلَیْكَ»؛[1]
فارسی
سه شنبه / 26 اسفند / 1393