در این مرحله، کمال معرفت و خداشناسی به درک عجز از درک او است. آنچه برای بشر از درک عظمت و جلال و عزّت و علم و قدرت الهی میسّر است، فقط از راه نظر در عظمت آفرینش و آثار قدرت و علم و حکمت او و شناخت صفات ثبوتی و سلبی او فراهم می‌شود، که در همه اشیا، آثار قدرت و حکمت او را می‌بیند، و همه را به ستایش و تسبیح او می‌یابد؛ برگ درختان و قطرات باران و همه چیز، نشان و آیه او است.
