گرچه فداكاری بی‌مانند، استقامت، حق‌پرستی، توكل، قدرت اراده، چشم‌پوشی از مظاهر و جلوه‌های فریبنده دنیا و قطع علائق در واقعه جانسوز كربلا به‌قدری از وجود حسین(علیه‌السلام) تجلّی كرده، و دل‌ها را مجذوب او نموده كه به عظمتهای دیگر آن حضرت كمتر توجّه میشود.
مسلّم است كه ارزش واقعی انسان‌ها به علم و كمالات و فضایل و صفات اخلاقی است.
افراد بشر هرچند از جهت جسم و ظاهر و لباس و مكان و مال و مقام و این‌گونه عوارض باهم تفاوت‌هایی دارند ولی این تفاوت‌ها سبب امتیاز آنها بر یكدیگر نیست. آن چیزی كه سبب امتیاز حقیقی است علم و فضیلت و اخلاق و رفتار نیك است.
در وجود انسان یك چراغی از عالم غیب روشن و نوری پرتوافكن است كه او را به راستی، و حق‌پرستی، عدالت و امانت، راهنمایی مینماید.
این نور به‌واسطة مددهایی كه از عالم غیب به او میرسد و در اثر اعمال صالحه و علم و معرفت و تربیت صحیح، قوّت میگیرد تا آنجا كه از اشعه آن تمام باطن وسیع انسان روشن میشود و هیچ نقطه تاریكی در وجود آدمی باقی نمیگذارد.
یكی از چیزهایی كه، ایمان به درستی و صحّت رسالات آسمانی و دعوت پیامبران بر آن استوار است معجزه است.
تاریخ پیامبران، اصل صدور معجزه را از انبیا ثابت میسازد، و كتاب‌های آسمانی ازجمله قرآن مجید، معجزات چند نفر از انبیا را باصراحت و به‌تفصیل شرح دادهاند.
یكی از معجزات بزرگ و روشن و غیرقابل‌انكار پیغمبر(ص) پیشگویی‌ها و خبرهایی است كه آن حضرت از حوادث آینده داده است كه معتبرترین اسناد و مدارك تاریخی، آن را حفظ كرده و هركس با تاریخ اسلام آشنا شود در آن شبهه و تردید نمینماید.
حسن و حسین(علیهما‌السلام) وارث كمالات علمی، روحی، اخلاقی، و جسمی پیغمبر(ص) بودند. مردم در سیما و رفتار و روش آنها پیغمبر را میدیدند، و عظمت و روحانیت او را تماشا میكردند. چنانچه مكرّر گفته شد وجود پیغمبر(ص) نسبت به حسنین(علیهما‌السلام) كانون مهر، اشفاق، نوازش، لطف، و رحمت پدرانه بود. آنها را دوست میداشت و میبویید و میبوسید، و زبانشان را میمكید، بر دوش مبارك خویش سوارشان میكرد. شخصاً از آنها پرستاری میفرمود. آنها را پسر خود
