ما نخست تفاسیرى را كه بعضى از آیه كرده‌اند، نقل مى‌كنیم، سپس تفسیر صحیح آن را از اهل‌بیت عصمتعلیهم‌السلام كه اعدال قرآن مجید هستند بیان مى‌نماییم.

یكى از تفاسیرى كه از آیه شده، این است كه: بر تبلیغ رسالت و تعلیم شریعت، مزدى نمى‌خواهم، مگر آنكه با یكدیگر دوستى نمایید در آنچه سبب تقرّب به خداوند متعال مى‌شود. این تفسیر خلاف ظاهر است؛ زیرا ظاهر «فِی الْقُرْبىٰ» نزدیك رحمى است و آیه شریفه ظهور در این تفسیر ندارد. و به‌علاوه با آیه:

1. مکان نزول آیه مودّت

اوّلاً: من نمى‌دانم چرا این اشكال‌كننده، تمام آیات سوره شورى را مكّى دانسته، و از استثنایى كه علماى بزرگ علم تفسیر، در كتاب‌هاى تفسیر و اسباب‌النزول و غیر آن كرده‌اند، غمض عین كرده است، یا فرصت مراجعه نداشته یا اگر مراجعه كرده، اشاره‌اى به آن نكرده و به‌طور قاطع در موضوعى كه رأى او براى دیگران حجت نیست، اظهارنظر نموده است.

پرسش از حکمت

اگر كسى بگوید: اكنون كه تفسیر این آیات، درضمن چهارده وجه محكم، در قبال اخبار متواترى كه دلالت دارند بر اینكه پیغمبر و امام علم غیب دارند، معلوم و واضح گردید و تماماً رفع شبهه شد، پرسشى كه پیش مى‌آید، پرسش از حكمت عدم عمل پیغمبر و امام است به

علوم غیبى؛ به‌عبارت‌دیگر: چرا ایشان با این علم و آگاهى، در امور عادى خود غالباً مثل افراد عادى رفتار مى‌كردند و از بعضى موضوعات پرسش و استفهام مى‌نمودند؟

تحقیق درباره یک حدیث

در كتاب من لا یحضره الفقیه حدیثى است از امام‌صادق(ع) كه فرمود: «براى بنده است (از سوگندى كه یاد كرده) تا چهل روز استثنا كند، اگر استثنا را فراموش كرد، به این علّت كه جمعى از یهود آمدند خدمت رسول خدا(ص) و از آن حضرت از چیزهایى پرسش كردند، فرمود: فردا به شما جواب مى‌دهم، و ان‌شاءلله نفرمود. جبرئیل تا چهل روز بر آن حضرت نازل نشد، سپس آمد و گفت:

آیات دسته دوم

اما این آیات چنانچه گفته شد، در بعضى موارد جزئى و خاصّ، نفى علم غیب از پیغمبر و امام كرده‌اند؛ مانند آیه:

یک نکته راجع به قرآن

این جمله «وَأَوْطَأْتَهُ مَشَارِقَكَ وَمَغَارِبَكَ» هم، جمله‌اى است كه از قرآن اقتباس شده، از آیه:

﴿رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَیْنَهُمَا وَرَبُّ الْمَشَارِقِ﴾؛^[1]

«پروردگار آسمان‌ها و زمین و آنچه میان آنها است و پروردگار مشرق‌ها».