بسمه تعالى وله الحمد

پس از رحلت رسول خدا(ص) و شهادت امیرالمؤمنین و سیدالشهدا(علیهما السلام)‘ تا امروز، ریشة تمام حركات و نهضت‌هاى شیعه و مسلمین، علیه باطل و استثمارگران، همین فلسفة اجتماعى انتظار و عقیده به ادامه مبارزه حقّ و باطل تا پیروزى مطلق بوده است.

از متن کتاب

انتظار، حالتى است كه از تركیب ایمان و اعتقاد به مبانى دین و ولایت امام‌زمان(عج) و شوق و علاقه به ظهور و حكومت و زیست و همراهى با اهل‌بیت(علیهم السلام)، تنفر از وضع موجود (غیبت امام) و توجّه به نقص و فساد و تباهى آن سرچشمه گرفته، و در وجود انسان شعله مى‌كشد و انواع دگرگونى‌ها را در حالت قلبى، اندیشه و آمال انسانى، رفتار فردى و تلاش اجتماعى انسان ایجاد مى‌نماید كه بحث و سخن از آنها نیازمند به حال و مجال بیشترى است.

این كتاب كه در مقام بیان ارزش و اهمّیت انتظار مؤمنین براى ظهور

مولا، حضرت ولىّ عصر امام‌زمان(عج) مى‌باشد، در بررسى اثرات انتظار، به تبیین تأثیرات اجتماعى آن پرداخته، این امر را از زوایاى گوناگون روشن مى‌سازد، و تعهدات و وظایف یك منتظر را در قبال مقدمات ظهور و جامعة جهانى و مسلمین آشكار مى‌گرداند.

این كتاب كه نخستین‌بار، سال‌ها پیش‌تر از این، در دورة ننگین طاغوت منتشر شده بود، هم‌اكنون براى بار دیگر با تغییراتى اندك به خدمت منتظران و علاقه‌مندان به آستان قدس امام‌زمان، حضرت ولى عصر(عج) تقدیم مى‌گردد.

«اَلْحَمْدُ للهِ الَّذی یُؤْمِنُ الْخآئِفینَ وَیُنَجّی‌ الصّالِحینَ، وَیَرْفَعُ الْمُسْتَضْعَفِینَ وَیَضَعُ الْمُسْتَكْبِرِینَ، وَیُهْلِكُ مُلُوكاً وَیَسْتَخْلِفُ آخَرِینَ»^[1]

«سپاس خدا را كه بیمناكان را آسودگی و ایمنى، و شایستگان را رهایى مى‌بخشد و مستضعفان را بالا می‌برد و بلندمرتبه مى‌گرداند، و مستكبران را خوار و پست و پادشاهانى را هلاك مى‌كند، و دیگران را به‌جاى آنها مى‌نشاند».

(هُوَ الَّذِى أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدى وَدِینِ الْحَقِّ لِیُظْهِرَهُ عَلَى الدِّینِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ)؛^[2]

«او كسی است كه رسولش را با هدایت و آیین حق

فرستاد، تا آن را بر همه آیین‏ها غالب گرداند، هرچند مشركان كراهت داشته باشند!».

(وَلَقَدْ كَتَبْنا فِی الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُها عِبادِىَ الصّالِحُونَ)؛^[3]

«در «زبور» بعد از ذكر (تورات) نوشتیم: بندگان شایسته‏ام وارث (حكومت) زمین خواهند شد!».

قال رسول الله(ص):

«ثَلاثٌ مَنْ كُنَّ فِیهِ وَجَدَ حَلاوَةَ الإیمانِ:

أَنْ یَكُونَ اللهُ وَرَسُولُهُ أَحَبَّ إِلَیْهِ مِمّا سِواهُما،

وَأَنْ یُحِبَّ الْمَرْءَ، لا یُحِبُّهُ إِلاَّ للهِ،

وَأَنْ یَكْرَهَ أَنْ یَعُودَ فِی الْكُفْرِ بَعْدَ إِذْ أَنْقَذَهُ اللهُ مِنْهُ كَما یَكْرَهُ أَنْ یُلْقى فِی النّارِ»؛^[4]

«سه صفت است كه در هركس باشد، شیرینى ایمان را چشیده است:

1ـ خدا و پیامبر خدا نزد او، از هر چیز و هركس محبوب‌تر باشند.

2ـ هركس را دوست دارد، براى خدا دوست داشته باشد.

3ـ بعد از نعمت اسلام، از بازگشت به كفر (ارتداد و ارتجاع) كراهت داشته باشد، چنانچه افكنده‌شدن در آتش را كراهت دارد».