نظام امامت، با «توحید» خداوند متعال چه رابطه‌اى دارد؟
پاسخ: مسئله امامت از مسائل مهمى است كه علاوه‌برآنكه خود اصل است، با سایر عقاید اسلامى مرتبط است و مخصوصاً از اصل توحید كه مصدر اصول دیگر است، مایه و اصالت مى‌گیرد. عقیده توحید در ابعاد و اقسام متعددى كه دارد، خودبه‌خود عقیده به نظام الهى امامت را ـ طبق برداشتى كه شیعه از آن دارد ـ فرا مى‌گیرد، و میزان و معیار در تشخیص هر عقیده اسلامى، این است كه به منبع صاف و زلال عقیده توحید اتصال داشته باشد.
از باب مثال: عقیده «نبوّت و وحى»، بر اساس همین عقیده به توحید و علم و حكمت و قدرت خداوند متعال استوار است.
وضع و تقنین قوانین، و تشریع شرایع و احكام و بالاخره تكلیف و الزام مردم به انجام یا ترك هر كار، فقط سزاوار خداوند متعال
است كه مالك همه و حاكم بر همه است و به مصالح و مفاسد و ظاهر و باطن و تمام اسرار وجود این انسان (موجودى كه بر خودش هنوز ناشناخته مانده) عالم و آگاه است؛ و بالاخره نبوّت ازجهت اصل و مصدرش، وحى خداى یگانه و ارتباط با غیب جهان و صاحب و مالك حقیقى و خالق عالم است؛ و ازجهت محتوا، تشریعات و اوامر و نواهى و طرح‌هاى تربیتى الهى براى ترقّى و كمال بشر است؛ و از جهت وظیفه و تكلیف، شخص نبىّ از جانب خدا مأمور و عهده‌دار ابلاغ آن به بندگان خداست. قوانین مختلف و نظام‌هاى گوناگون، علاوه‌براینكه از منبع‌هاى غیراصیل و غیرصالح و حاكى از استعلا و طغیان است، درجهت تفرقه و جدایى و تعدد مناطق نفوذ و موجب استبداد و استضعاف و سایر مفاسد نظام‌هاى مشركانه و جاهلى نیز مى‌باشد.