آیا منحصربودن عدد به دوازده نفر، مؤید این نیست كه نظام امامت دوره‌اش محدود و مقدمه انتقال به دوره دیگر است؟
پاسخ: شاید براى بعضى این گمان پیش بیاید كه به ملاحظه محدودبودن امامت به رهبرى دوازده نفر، معلوم مى‌شود كه مانند نبوّت مدت آن محدود است؛ امّا حكومت چون محدود به زمان و افراد معین نیست، نامحدود است. لذا باید پس از نظام امامت، نظام دیگرى برقرار شود و آن غیر از رژیم شورایى و انتخاباتى نخواهد بود؛ ولى این سخن كاملى نیست؛ زیرا اگر امامت در طى چند نسل منقرض شده و مدت امامت این دوازده نفر پایان یافته بود و جامعه بشرى بدون امام باقى مانده بود، این سخن جا داشت كه باید نظام دیگرى حاكم شود؛ امّا نظام امامت به‌طوررسمى جز در عصر پیغمبر(ص) و در مدت خلافت رسمى امیرالمؤمنین و امام حسن مجتبى(علیهماالسلام) استقرار نیافت و آن‌هم چنان‌كه از
نظر زمانى محدود بود، از جهت مكانى نیز محدود بود و وضع و شرایط چنان اقتضا كرد كه مداخله در امور عامه براى ائمه(علیهم السلام) امكان‌پذیر نشد و آنان در اجراى وظایف و تكالیفى كه داشتند، نقش فعال و مؤثر دیگرى را انجام دادند و معنویت و حقیقت اسلام را حفظ كردند تا به عصر غیبت و دورانى كه تا هر زمان و هرچه امتداد یابد، در آن نظام امامت ادامه خواهد یافت، منتهى شد.
بنابراین رهبرى این دوازده نفر، متضمن محدودیت نظام امامت نیست و اوضاعى كه پیش آمد تا منتهى به عصر غیبت شد، محدودنبودن این نظام را تأیید و تثبیت كرد. همچنین با علم خدا به پیشامدها و حوادث آینده و امتحاناتى كه جلو مى‌آید و كلاس‌هایى كه جامعه بشرى تا ظهور كامل عدل الهى و حكومت نهایى و جهانى حضرت مهدى(ع) باید ببیند و تعیین برنامه غیبت و خبر پیغمبر و ائمّه(علیهم السلام) از آن، این تعیین و انحصار در دوازده نفر هرگز دلیل موقّت‌بودن این نظام نیست؛ بلكه شاهد استمرار آن است و كاملاً موقّت‌نبودن آن قابل درك و توجیه است، و برنامه‌اى پیش آمد كه منتهى به عصر غیبت شد، این ایراد را كه: «با نامحدود بودن نظام امامت، محدودبودن آن در چند نسل چگونه قابل توجیه است» رد كرد و معلوم شد خدا و رسول با علم به آینده و جریانى كه پیش مى‌آید، برنامه امامت را داده‌اند و مى‌دانسته‌اند كه با همین برنامه، انقطاع و فترتى در نظام امامت پیدا نخواهد شد.