جمعه: 10/فرو/1403 (الجمعة: 19/رمضان/1445)

نیت همراهان حسین(علیه السلام)  

بر این اساس همراهی یاران وفادار حسین(علیه السلام)  با قیام عاشورا را نمی‌توان حركتی بر اساس معیارهای شخصی تصور كرد. تمامی آنان می‌دانستند كه در عاشورا غرق در خون خواهند شد و همگی مرگ در ركاب حسین(علیه السلام)  را بر اساس اعتقاد خویش اختیار كرده بودند. این همراهی و همدلی با قبیله‌گرایی و سهم‌خواهی سیاسی هرگز قابل جمع نمی‌باشد و این دو در تضاد با یكدیگر هستند.

از این شواهد تاریخی معلوم می‌شود (صحابه و بنی‌هاشم و مردمان وارد به جریان‌ روز بودند) و یاران ‌حسین(علیه السلام)  همه ‌شهادت خود را پیش‌بینی می‏كردند.

5. هجرت از مكه معظمه

مردان سیاسی از تحصن در اماكن مقدسه و مشاهد خودداری نمی‏كنند و از موقعیت و احترام هر شخص و هر مقام و مكان مقدس به نفع خود استفاده نموده و سنگر می‏سازند.

متحصن­شدن در اماكن مقدسه كه مورد احترام عامه است طرف مقابل را در یك بن‌بست دینی و عرفی می‏گذارد؛ زیرا اگر احترام آن مكان مقدس را هتك نماید از موقعیت او در نفوس كاسته می‏شود و مورد خشم و تنفر عموم قرار می‏گیرد و اگر بخواهد از آن مكان،

 

احترام كند باید دست دشمن را باز بگذارد و بنشیند و ناظر اقدامات خصمانه او باشد.

حسین(علیه السلام) ‏ در مقدس‌ترین امكنه كه از­نظر تمام ملل مخصوصاً مسلمین، محترم و محل امن بود، یعنی حرم خدا و مكه معظمه و مسجد‌‌‌الحرام، منزل گُزیده بود. مكان و سرزمین مقدسی كه به‌حكم (مَنْ دَخَلَهُ كانَ آمِناً)[1] مأمن و محل امن بود؛ همان مأمنی كه مردم جاهلیت نیز احترام آن را رعایت می‏كردند و با تمام دشمنی‌ها و كینه‏هایی كه با یكدیگر داشتند در آنجا اسلحه را بر زمین می‏گذاردند و به جنگ و نبرد خاتمه می‏دادند.

طبعاً این سرزمین برای حسین(علیه السلام)  بهترین مركز انقلاب و دعوت علیه بنی‏امیّه، و جمع‌آوری قشون و بهترین فرصت بود.

 

[1]. آل عمران، 97.