حسین(علیه السلام)  یقین به تأثیر داشت

شرط احتمال تاثیر هم موجود بود، بلكه حسین(علیه السلام) ‏ یقین به تأثیر داشت. او می‏دانست كه نهضت و قیام، اسلام را حفظ می‏كند و حركت او ضامن بقای دین خواهد بود. می‏دانست كه اگر بنی­امیه او را که به عنوان نوة پیغمبر و مركز تحقق آمال معنوی و اسلامی مردم، و شریف‌ترین و گرامی‌ترین خلق و محبوب‌ترین افراد در قلوب جامعه است، بكشند دیگر قدرتشان درهم شكسته خواهد شد، و چنان سیل خشم و نفرت مردم به سویشان سرازیر می‏شود كه توان هجوم به اسلام در آنها از میان می‏رود، در این شرایط باید موقعیت دفاعی به خود بگیرند تا بتوانند چند صباحی پایه‏های لرزان حكومت كثیف خود را از سقوط نگاه دارند.

می‏دانست كه شهادت او و اسارت اهل‌بیت^ ماهیت بنی‏امیه و عداوت‌های آنها را با اسلام و شخص پیغمبر(ص)  آشكار می‏سازد و عكس‌العمل قتل او ریشه‏های اسلام را در دل‌ها استوار كرده و حس تمرّد و سرپیچی از اوامر امویان را در همه ایجاد می‏كند. احساسات اسلامی و شعور دینی مردم را بیدار و زنده می‌سازد.

می‏دانست كه وقتی بنی‏امیه او را كشتند، مردم دستگاه خلافت و حكومت را در مسیر خلاف مصالح اسلام و مسلمین می‏دانند و آن را نماینده افكار جامعه‏های مسلمان نمی‏شناسند. معلوم است حكومتی كه دشمن دین و خاندان رسالت شناخته شد، هرچند مدت كوتاهی در ظاهر بر مردم فرمانروایی كند، نخواهد توانست با سوءاستفاده از مسند رهبری اسلامی جامعه را گمراه و اندیشه‏ها را منحرف سازد.