تاریخ امر به معروف و نهی از منكر و مبارزه با ظلم و كفر، نشان نمیدهد كه فرد دیگری جز امام‌حسین(علیه السلام) را با زن و فرزند و عائله، انبوهی از لشكری ستمگر، احاطه كرده باشد و خواهران و دختران خویش را در معرض اسیری مشاهده نماید و بیش از هفتاد زخم شمشیر و نیزه از دشمن خورده باشد اما درعینحال، عزّت و كرامت نفس خود را حفظ كرده و به دین و وظیفه خود وفادار بماند.
این حسین(علیه السلام) بود كه در راه امر به معروف و نهی از منكر چنان قوّت قلب و شجاعتی در روز عاشورا اظهار كرد كه از عهده آن‌همه امتحانات بزرگ برآمد و در بین شهدای راه حق، رتبه اول را حائز شد.
این حسین(علیه السلام) بود كه پی‌در‌پی علاوه بر آن زخم‌هایی كه به جسمش میرسید، مصائبی از داغ جوانان و شهادت برادران و برادرزادگان و
طفل شیرخوار كه هركدام شجاع‌ترین افراد را از پا درمیآورد و ناچار به تسلیم میسازد بر او وارد میشد و روح پر از ایمان و دل لبریز از صبر و یقین او را متزلزل نساخت.
این حسین(علیه السلام) بود كه در ادای وظیفه نهی از منكر، با اینهمه شدائد و سختی‌ها عذری نیاورد و برای ترك آن بهانه‌جویی نكرد و مصداق این حدیث مشهور نبوی گردید:
«سرور شهیدان، عموی من حمزه می‌باشد و مردی است كه علیه پیشوایی ستمگر به جهاد برخیزد؛ او را امر به معروف و نهی از منكر نموده، در نهایت به دست آن ظالم، كشته شود».
[1]. ابنعساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج35، ص416؛ قندوزی، ینابیع‌الموده، ج2، ص94.