برخی از قلم‌به‌دستان ناصبی طرف‌دار بنی‌امیّه، مخصوصاً معاویه و یزید، قیام حسین(علیه السلام) را یك تندروی و انتحار سیاسی و ترك حزم و دوراندیشی و خوش‌گمانی به مردم عراق شمرده و با الفاظی اعتراض‌آمیز از نهضت حسین(علیه السلام) انتقاد و به‌جای اینكه بنی‌امیّه و مخصوصاً معاویه را كه موجب تفرقه و اختلاف مسلمین شد و بر خلیفه بحقّ خروج كرد و پسرش یزید را كه شایستگی نداشت، به رسم اكاسره و قیاصره، ولیعهد ساخت، نكوهش و توبیخ كنند به روش پاك و مقدس حسین(علیه السلام) و قیام او بر ضد یزید، حمله كرده و در پایان مقال میگویند:
حسین(علیه السلام) در موقعی با یزید مخالفت كرد كه هنوز از او جور و ستمی ظاهر نشده بود.
در پاسخ باید گفت: در محیط مسلمین و جهان اسلام خصوصاً با‌‌‌توجه‌‌به سوابق روشن سید‌الشهدا(علیه السلام) و فضایل و مناقب او اخبار و احادیث متواترهای كه در شأن و بلندی مقامش از پیغمبر اعظم(ص) روایت شده، احتمال آنكه حسین(علیه السلام) در این قیام؛ قدمی به اشتباه برداشته باشد مردود و منتفی است و مصاببودن آن حضرت، یك فكر عمومی و نظر و رأی همگانی است.