چهارم: چنین اشكالاتی یا از روی تعصب و یا از جهت عدم درك هدف اسلام است. اینان گمان میكنند هركس علیه هر حكومتی در هر شرایطی قیام كند، عامل تفرقه و اختلاف می‌باشد و باید از هر ظالم و ستمگر و هر حكومتی، تمكین و اطاعت كرد و با او همكاری و سازش نمود تا تفرقه و اختلاف پیش نیاید؛ اتحاد و همكاری، پسندیده است؛ اگر‌چه با ستمكاران و برای ظلم و ستم باشد و همه باید با حكومت یزید، ولید، حجاج، معاویه و بیداد‌گران تاریخ از در سازش در‌آیند و آنها را به رسمیت بشناسند تا تفرقه ایجاد نشود!
نه، خضری بک! سخت گمراه شدهای، اختلاف و تفرقه بین اهل حق و باطل همیشه بوده و هیچ شریعتی اجازه نمیدهد كه اهل حق به بهانة دوری از اختلاف و تفرقه، تسلیم اهل باطل شوند، بر اساس این مبنا ابراهیم خلیل(علیه السلام) و پیامبر اسلام(ص) كه در مقابل نمرود، و علیه بتپرستی قیام كردند - العیاذ بالله - عامل تفرقه و اختلاف شدند.
ریشه اختلافات مسلمین، حكومت امثال معاویه مفرّق‌الجماعات و یزیدها و مخالفت آنان با تعالیم دین و دستورات اسلام و جاه‌پرستی و دنیا‌طلبی بود.