در‌عین‌حال، ما از سوی اهل‌بیت^ وظیفه داریم كه این طغیان بزرگ كفار و شقاوت بی‌مانند دشمنان خدا و مصائب جانكاه غیر‌قابل‌تحملی را كه به سید‌الشهدا(علیه السلام) وارد كردند، محكوم كنیم و تنفر و بیزاری خود را از مرتكبین این واقعه اعلام نماییم، و بیشترین برنامه‌های سوگواری را در روز عاشورا و دیگر مناسبت‌ها اظهار كنیم، و بر سر‌و‌سینه بزنیم، نوحه بخوانیم، «اَللهُ أَكْبَرُ مَاذَا الْحَادِثُ الْجَلَلُ»[1] بگوییم، و همان طور كه زینب كبری، عقیلة‌القریش فرمود:
را تكرار كنیم، و «كاش آن زمان سراق گردون نگون شدی» را بسراییم و هر‌چه می‌توانیم، تأسف خود را از آن مصائب بزرگ كه بر اهل‌بیت^ وارد شد اظهار كنیم و هروقت، آب می‌نوشیم بر حسین(علیه السلام) ، سلام و صلوات بفرستیم؛ این بر همه، هم سنت است و هم بزرگداشت. روز حسین(علیه السلام) مكتب است، مدرسه است، مذهب است، انسان‌ساز است، احیای دین است، محكومكردن ظلم و ستم است و حمایت از حق و اسلام است.[3]