مسأله322. برای شش عمل، وضوگرفتن واجب است:
اول ـ برای نمازهای واجب غیر از نماز میت و در نمازهای مستحب وضو شرط صحت است.
دوم ـ برای سجده و تشهد فراموش‌شده اگر بین آن‌ها و نماز، حدثی از او سر زده، مثلاً بول كرده باشد، و احتیاط واجب آن است كه برای سجده سهو هم وضو بگیرد.
سوم ـ برای طواف واجب خانه كعبه.
چهارم ـ اگر نذر یا عهد كرده یا قسم خورده باشد كه وضو بگیرد.
پنجم ـ اگر نذر كرده باشد كه جایی از بدن خود را به خط قرآن برساند.
ششم ـ برای آب‌كشیدن قرآنی كه نجس شده، یا بیرون‌آوردن آن از محلی كه بودن قرآن در آنجا اهانت به قرآن باشد در صورتی كه مجبور باشد، دست یا جای دیگر بدن خود را به خط قرآن برساند، ولی چنان‌چه معطل‌شدن به مقدار وضو بیاحترامی به قرآن باشد، باید بدون این‌كه وضو بگیرد، قرآن را از آنجا بیرون آورد و اگر نجس شد آب بكشد.
مسأله323. مس‌نمودن خط قرآن، یعنی رساندن جایی از بدن به خط قرآن برای كسی كه وضو ندارد حرام است، و احتیاط مستحب آن است كه موی خود را هم به خط قرآن نرساند، ولی اگر قرآن را به زبان فارسی یا به زبان دیگر ترجمه كنند، مس آن اشكال ندارد.
مسأله324. جلوگیری بچه و دیوانه از مس خط قرآن واجب نیست، ولی اگر مس‌نمودن آنان بیاحترامی به قرآن باشد، باید از آنان جلوگیری كنند.
مسأله325. كسی كه وضو ندارد، حرام است اسم خداوند متعال را به هر لغتی نوشته شده باشد، مس نماید؛ و احتیاط واجب آن است كه اسم مبارك پیغمبر صلی الله علیه و آله و امامان و حضرت زهرا علیهم السلام را هم مس ننماید.
مسأله326. اگر پیش از وقت نماز به قصد این‌كه با طهارت باشد، وضو بگیرد یا غسل كند صحیح است، و نزدیك وقت نماز هم اگر به قصد مهیّا بودن برای نماز وضو بگیرد، اشكال ندارد.
مسأله327. كسی كه یقین دارد وقت داخل شده، اگر نیت وضوی واجب كند و بعد از وضو بفهمد وقت داخل نشده، وضوی او صحیح است.
مسأله328. مستحب است انسان برای نماز میت و زیارت اهل قبور و رفتن به مسجد و حرم ائمه علیهم السلام وضو بگیرد، و هم‌چنین برای همراه‌داشتن قرآن و خواندن و نوشتن آن و نیز برای مس حاشیه قرآن و برای خوابیدن، وضو گرفتن مستحب است؛ و نیز مستحب است كسی كه وضو دارد، دوباره وضو بگیرد، و اگر برای یكی از این كارها وضو بگیرد هر كاری را كه باید با وضو انجام داد میتواند به جا آورد، مثلاً میتواند با آن وضو نماز بخواند.