مسأله1202. اگر در شماره ركعتهای نماز مستحبی شك كند، چنان‌چه طرف بیشتر شك، نماز را باطل می‌كند، باید بنا را بر كمتر بگذارد، مثلاً اگر در نافله صبح شك كند كه دو ركعت خوانده یا سه ركعت، باید بنا بگذارد كه دو ركعت خوانده است، و اگر طرف بیشتر شك نماز را باطل نمیكند، مثلاً شك كند كه دو ركعت خوانده یا یك ركعت، به هر طرف شك عمل كند، نمازش صحیح است.
مسأله1203. كم‌شدن ركن، نافله را باطل می‌كند، ولی زیاد شدن ركن، آن را باطل نمیكند. پس اگر یكی از كارهای نافله را فراموش كند، و موقعی یادش بیاید كه مشغول ركن بعد از آن شده، باید آن كار را انجام دهد، و دوباره آن ركن را به جا آورد، مثلاً اگر در بین ركوع یادش بیاید كه سوره را نخوانده، باید برگردد و سوره را بخواند، و دوباره به ركوع رود.
مسأله1204. اگر در یكی از كارهای نافله شك كند؛ خواه ركن باشد یا غیر ركن، چنان‌چه محل آن نگذشته باشد، باید به جا آورد، و اگر محل آن گذشته، به شك خود اعتنا نكند.
مسأله1205. اگر در نماز مستحبی دو ركعتی، گمانش به سه ركعت یا بیشتر برود، باید اعتنا نكند و نمازش صحیح است، و اگر گمانش به دو ركعت یا كمتر برود، بنابر احتیاط واجب باید به همان گمان عمل كند، مثلاً اگر گمانش به یك ركعت میرود، احتیاطاً باید یك ركعت دیگر بخواند.
مسأله1206. اگر در نماز نافله كاری كند كه برای آن در نماز واجب، سجده سهو واجب میشود، یا یك سجده یا تشهد را فراموش نماید، لازم نیست بعد از نماز، سجده سهو یا قضای سجده و تشهد را به جا آورد.
مسأله1207. اگر شك كند كه نماز مستحبی را خوانده یا نه، چنان‌چه آن نماز مثل نماز جعفر طیار وقت معین نداشته باشد، بنا بگذارد كه نخوانده است، و هم‌چنین است اگر مثل نافله یومیه وقت معین داشته باشد، و لكن پیش از گذشتن وقت، شك كند كه آن را به جا آورده یا نه، ولی اگر بعد از گذشتن وقت شك كند كه خوانده است یا نه، به شك خود اعتنا نكند.