جمعه: 10/فرو/1403 (الجمعة: 19/رمضان/1445)

شرفِ نَسَب

شرافتِ نَسَبِ امام حسن مجتبی و امام حسین‌(علیهما السلام) را احدی از این امّت ندارد. آن پدر و آن مادر و آن جدّ بزرگواری كه مایة افتخار كاینات و علّت غایی خلقت ممكنّات است.[1]

علاوه‌براین، پیغمبر‌(ص) آن دو را پسر خود می‌خواند[2] و در آیه مباهله،[3] این دو بزرگوار، پسران پیغمبر‌(ص)  شمرده می‌شوند و اگرچه از صُلب علی‌‌(علیه‌السلام) هستند؛ ولی پیغمبر‌(ص) به ملاحظة ولادتشان از فاطمه زهرا‌÷ آنها را پسران خود خواند و چشم حضرت به وجودشان روشن بود.[4]

آنان نیز در زمان حیات پیغمبر‌(ص) ، آن حضرت را «پدر» می‌گفتند و با خطاب «یا أَبَتِ» بر نشاط پیغمبر‌(ص)  می‌افزودند و پدرشان علی‌‌(علیه‌السلام)

 

را «یا أَبَاالحَسَن» خطاب می‌كردند.

پس از آنكه پیغمبر‌(ص) از این جهان، به‌سوی ملكوت اعلی رحلت فرمود، امیرالمؤمنین‌‌(علیه‌السلام) را با «یا أَبَتِ» مورد خطاب قرار می‌دادند.

مردم هم آنها را «یا ابن رسول الله» و «یا ابن المصطفی» خطاب می‌كردند.[5]

 

[1]. ابوعلم، اهل‌البیت ‌‌(علیهم‌السلام) ، ص270 ـ 271.

[2]. نسائی، السنن‌الکبری، ج5، ص149؛ حاکم نیشابوری، المستدرک، ج3، ص166.

[3]. آل عمران، 61.

[4]. ابوعلم، اهل‌البیت ‌‌(علیهم‌السلام) ، ص271 ـ 272.

[5]. ابوعلم، اهل‌البیت ‌‌(علیهم‌السلام) ، ص271.

موضوع: 
نويسنده: 
کليد واژه: