همكاري سياستمداران حيله‌گر و ناپاكي مانند «مغيرة بن شعبه» و «عمرو عاص» با معاويه، با آن‌همه سوابق مكر و خدعه‌ای که داشت از جنبة سياسي و شيطنت‌هاي ابليسي، بسيار خطرناك بود.[1]
روشي كه امام(علیه‌السلام) اتّخاذ كرد، حاذقانه‌ترين روشی بود كه متفكّري نابغه و بي‌نظير، در اين‌گونه مواقع اتّخاذ مي‌نمايد.
امام(علیه‌السلام) با پذيرش صلح به نتايج مهم زير دست يافت:
1. خون مؤمنين را حفظ كرد.
2. ذرّيّه رسول خدا(ص)، و شرافت و كرامت خاندان رسالت را نگاهداري فرمود.
3. موقف و منزلت خود را به عنوان يگانه پايگاه و ملجأ مردم عليه تجاوزات معاويه حفظ كرد.
4. معاويه را به قبول تعهّدات مهمّي ـ اگرچه عمل نكرد ـ وادار ساخت.
5. جمعيّت شيعه را از انحطاط و انقراض نجات داد.
6. اساس اسلام، و هدايت و رسالت جدّش را از خطر هجوم بيگانگان حفظ فرمود.
[1]. ابوعلم، اهل‌البيت (علیهم‌السلام) ، ص335.