همكاری سیاستمداران حیله‌گر و ناپاكی مانند «مغیرة بن شعبه» و «عمرو عاص» با معاویه، با آن‌همه سوابق مكر و خدعه‌ای که داشت از جنبة سیاسی و شیطنت‌های ابلیسی، بسیار خطرناك بود.[1]
روشی كه امام(علیه‌السلام) اتّخاذ كرد، حاذقانه‌ترین روشی بود كه متفكّری نابغه و بی‌نظیر، در این‌گونه مواقع اتّخاذ می‌نماید.
امام(علیه‌السلام) با پذیرش صلح به نتایج مهم زیر دست یافت:
1. خون مؤمنین را حفظ كرد.
2. ذرّیّه رسول خدا(ص)، و شرافت و كرامت خاندان رسالت را نگاهداری فرمود.
3. موقف و منزلت خود را به عنوان یگانه پایگاه و ملجأ مردم علیه تجاوزات معاویه حفظ كرد.
4. معاویه را به قبول تعهّدات مهمّی ـ اگرچه عمل نكرد ـ وادار ساخت.
5. جمعیّت شیعه را از انحطاط و انقراض نجات داد.
6. اساس اسلام، و هدایت و رسالت جدّش را از خطر هجوم بیگانگان حفظ فرمود.
[1]. ابوعلم، اهل‌البیت (علیهم‌السلام) ، ص335.