س. خداوند در چند جا در قرآن کریم اصحاب را ستوده است آنجایی كه مىفرماید: (الَّذِینَ اسْتَجَابُوا لِلَّهِ وَالرَّسُولِ مِنْ بَعْدِ مَا أَصَابَهُمُ الْقَرْحُ لِلَّذِینَ أَحْسَنُوا مِنْهُمْ وَاتَّقَوْا أَجْرٌ عَظِیمٌ) یا آیه (الَّذینَ قالَ لَهُمُ النَّاسُ إِنَّ النَّاسَ قَدْ جَمَعُوا لَكُمْ فَاخْشَوْهُمْ فَزادَهُمْ إیماناً) و آیات زیاد دیگرى که خداوند در آن اصحاب را مىستاید و شیعیان مىگویند كه اصحاب در دوران حیات پیامبر مؤمن بودهاند، امّا بعد از وفات او مرتد شدهاند!
ج. در آیاتی که ذکر کردهاید، خداوند، مؤمنین را میستاید، امّا اشخاص مؤمن معرّفی نمیشوند؛ و مکرّر جواب دادهایم که اولاً برحسب صریح آیات قرآن، در بین اصحاب، افراد منافق کموبیش بودهاند و با این آیات، ایمان هرکس که ایمانش ثابت نباشد اثبات نمیشود و به زبان علمی، تمسّک به عموم عام در شبهه مصداقیه است. بهعلاوه، بقای هر مؤمن بر ایمان باوجود روایات صحیحه حوض[1] - که دلالت بر ارتجاع برخی دارد - به این آیات ثابت نمیشود، درصورتیکه در خطاب به پیغمبر(ص) – اگرچه خطاب از قبیل: «إیّاكَ أعْنی وَ اسْمَعی یَا جَارَة»[2] باشد، میفرماید: (وَلَقَدْ أُوحِیَ إِلَیْكَ وَإِلَى الَّذِینَ مِن قَبْلِكَ لَئِنْ أَشْرَكْتَ لَیَحْبَطَنَّ عَمَلُكَ)[3] تکلیف دیگران معلوم است؛
علاوهبراینکه شأن نزول بعضی از این آیات، اشخاص معیّن است و بر غیر آنها نباید تفسیر شود، مثل آیه: (الَّذِینَ اسْتَجَابُوا للّٰهِ وَالرَّسُولِ)[4] و آیه: (الَّذِینَ قَالَ لَهُمُ النَّاسُ)[5] که بهطورقطع شامل مثل ابوبکر، عمر و عثمان نمیشود.
شما تفاسیر خودتان را ببینید. آنها هیچوقت چنین مواضع افتخارآمیزی نداشتند.
در اینجا و موارد بسیاری متأسفانه بیشتر این سؤالات نسبت افترا به شیعه است؛ نسبتهایی که با هزاران مَن سریشم هم به شیعه نمیچسبد یا در مورد دیگران، ادّعاهایی است که تاریخ و حدیث، آنها را ردّ میکند.
[1]. بخاری، صحیح، ج7، ص208، و دیگر مصادر اهلسنّت.
[2]. به تو میگویم (تو را قصد میکنم) ای همسایه تو بشنو.
[3]. زمر، 65؛ «به تو و همه پیامبران پیشین وحى شده كه اگر مشرك شوى، تمام اعمالت تباه مىشود».
[4]. آل عمران، 172؛ «آنها كه دعوت خدا و پیامبر | را، پس از آنهمه جراحاتى كه به ایشان رسید، اجابت كردند».
[5]. آل عمران، 173؛ «اینها كسانى بودند كه (بعضى از) مردم، به آنان گفتند: مردم [لشكر دشمن] براى (حمله به) شما اجتماع كردهاند از آنها بترسید!؛ اما این سخن، بر ایمانشان افزود و گفتند: خدا ما را كافى است و او بهترین حامى ماست».