احادیث معتبر بر این مطلب دلالت دارند كه پیغمبر(ص)، علی(علیه‌السلام) و فرزندانش را به دانش‌هایی مخصوص گردانید. كتابی به خط علی(علیه‌السلام) و املای پیغمبر(ص) همواره در این خاندان مورد استناد و مراجعه بوده است، درحقیقت، تبلیغات و تعلیمات امامان(علیهم‌السلام) و سیره و روش آنها مكمّل و متمّم هدف پیغمبر(ص) در تربیت جامعه و هدایت بشر می‌باشد.
بر اساس حدیثِ متواتر و مشهور ثقلین[1]، پیغمبر(ص) جمیع امّت را به این بزرگواران ارجاع داده است. باوجود این حدیث شریف، صلاحیت علمی اهل‌بیت پیغمبر(ص) ظاهر و آشكار میگردد.
علاوه بر اینها روایات بسیار دیگری از طرق اهل‌سنّت دلالت دارند بر آنكه در بین تربیت‌شدگان مكتب نبوّت، علی(علیه‌السلام) بیشتر از همة صحابه، از تابش انوار نبوّت استفاده كرد؛ او بعد از پیامبر(ص) مرجع عموم در مسائل مشكل علمی می‌باشد و علوم شرعیّه همه به آن سرور منتهی میشود.
بعد از علی(علیه‌السلام) منصب الهی امامت و رهبری علمی و دینی با فرزندانش حضرت امام حسن مجتبی و حضرت امام حسین، سیّدالشّهدا(علیهما‌السلام) بود. آنها ملجأ و پناه مردم در مسائل اسلامی، علوم تفسیر و احكام شرعی بودند؛ سخنشان قاطع و مقبول، و روششان سرمشق و میزان بود.
[1]. کوفی، مناقب الامام امیر‌المؤمنین(علیه‌السلام)، ج2، ص98، 105، 112، 114؛ طبرسی، الاحتجاج، ج1، ص216 – 217.