حسین(علیهالسلام)، نماز را بهجا آورد و بیرون آمد. اعرابی تنگدستی را مشاهده نمود، برگشت و قنبر را صدا زد.
قنبر گفت: لَبَّیْكَ یَااْبنَ رَسُولِ اللهِ.
فرمود: «از پول مخارج ما چقدر مانده است؟».
عرض كرد: دویست درهم كه فرمودید در بین اهلبیت، قِسمت كنم.
فرمود: «آن را بیاور! كسی آمده كه از آنها به آن پول سزاوارتر است». سپس آن پول را گرفت، بیرون آمد و به اعرابی داد.[1]
[1]. ابنعساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج14، ص185؛ علایلی، سموالمعنی، ص151.