این نوع صبر از صبر بر جـراحات و آلام بــدنی به‌مراتـب دشـوارتر و طاقت‌فرساتر است. امام‌حسین(علیه‌السلام)، كه صبر و شكیبایی‌اش از كوه‌های عالم بیشتر بود در داغ مـرگ جوانان و برادران، و مصیبت بهترین اصحاب و یاران كه همه را با لب تـشنه در پـیش رویـش به فجیـعترین وضعیتی به شهادت می‌رساندند و بدنشان را پاره‌پاره میكردند، صبری كرد كه از آغاز عالم تابه‌حال، چنان صبری از كسی آشكار نشده است.
آغوش آن امام(علیه‌السلام)، قتلگاه طفل شش‌ماهه‌اش گردید.
برادرزادة سیّد شهیدان كربلا در آغوش آن امام مظلوم(علیه‌السلام) به شهادت رسید.
كودك خردسال دیگرش را كه لرزان از خیمه بیرون آمده بود با ضربت عمود، تشنه‌كام كشتند.
او در تمام این مصیبت‌های جانكاه، صبر كرد؛ حتّی كودكی را كه شمشیر دشمن دستش را قطع كرده بود مانند مردان دنیادیده امر به صبر میكرد و میفرمود:
«ای برادرزادة من! صبركن بر آنچه كه بر تو (از بلاها و مصیبتها) وارد شده و اینها را خیر حساب كن!».
حسین(علیه‌السلام) اهل بیتش را در معرض اسیری میدید و با اینكه این مصیبت برای او، كه مجسّمة غیرت و مردانگی بود بسیار سخت و جانگداز می‌نمود، صبر فرمود و آنها را به صبر، وقار، خاموشی و خویشتن‌داری سفارش میكرد و به رحمت خدا مژده داده و میفرمود:
«وَرَحْمَةُ اللهِ وَنُصْرَتُهُ لَا تُفَارِقُكُمْ فِی الدُّنْیَا وَلَا فِی‌الْآخِرَةِ»؛[2]
[1]. مفید، الارشاد، ج2، ص110؛ مجلسی، بحارالانوار، ج45، ص54؛ طبری، تاریخ، ج4، ص344؛ ابن‌حاتم عاملی، الدرالنظیم، ص577 – 558؛ ابن‌نما حلی، مثیرالاحزان، ص56؛ مجلسی، بحارالانوار، ج45، ص54؛ بحرانی اصفهانی، عوالم‌العلوم، ص296.
[2]. سپهر، ناسخ‌التواریخ، ج6، جزء2، ص360. «رحمت و یاری خداوند در دنیا و آخرت از شما جدا نمی‌گردد».