قرآن، کتاب زندگی
ما مسلمانان بر آن عقيدهايم كه قرآن، نور و رحمت و هدايت به‌سوي خير و سعادت است و كافي‌تر و جامعتر از آن دستوري براي بشر نيامده و نخواهد آمد و جامعة انساني باوجود احكام قرآن و مكتب اسلام به هيچ نظام و قانون ديگري احتياج ندارد.
شك نداريم كه اگر تعاليم قرآن به اجرا درآيد، نقاط ضعف و نابسامانيهايي كه زندگي جوامع بشري را فرا گرفته، مرتفع خواهد شد و برادري و عدل و داد، جهان را فرا خواهد گرفت.
بنابراين، وظيفه ماست كه به حكم حديث شريف و متواتر:
«إِنِّي تَارِكٌ فِيكُمُ الثَّقَلَيْنِ كِتَابَ اللهِ وَعِتْرَتِي مَا إِنْ تَمَسَّكْتُمْ بِهِمَا لَنْ تَضِلُّوا أَبَداً».[1]
به قرآن و عترت پيامبر(ص) متمسّك شويم و رسالت قرآن را به جهانيان برسانيم؛ مبدأ و مقصد انجام حركات و نهضتها، اقدامات و انقلابهاي اصلاحي را، تعاليم قرآن قرار دهيم؛ و همواره آن را نقطة شروع و نقطة پايان، مصدر هدايت و منبع جهش بدانيم. در تمام شئون و نواحي زندگي فقط به قرآن و عترت رجوع نماييم و آن را يگانه ميزان و قانون محترم و واجب‌الاتباع دين و دنيا دانسته، در هيچ اقدام و هيچ حال از آن غافل نگرديم.
بديهي است كه مسلمان نميتواند قرآن را از زندگي، اجتماع و دين و دنياي خود دور كرده و به جدايي دين از دنيا و روحانيّت از سياست، قايل شود.
مسئوليتي كه متوجّه ما مسلمانان، ميباشد، اين است كه به جدايي دين از دنيا تسليم نگرديم؛ اگرچه بسياري، نادانسته و جاهلانه اين جدايي را پذيرفتهاند.
هر فرد مسلمان بايد به اين پرسشها پاسخ گويد:
آيا ما قرآن را مصدر واقعي اقدامات و منبع الهامات ميدانيم؟ و براي اخطارات و ابلاغات اعتبار قايليم؟ آيا در ايمان به قرآن و راهنماييهاي آن جدّي و پابرجا و استوار هستيم؟
آيا برنامه زندگي ما از قرآن گرفته شده است؟ و به‌قدر يك رژيم درماني و بهداشتي و يك نسخه پزشك، از كتاب خدا پيروي ميكنيم؟
و آيا ميتوانيم به اين پرسشها پاسخ مثبت بدهيم؟ تا وقتي‌كه زندگي، اجتماع، اعمال و رفتار، دروس و برنامه حياتي بهگونهاي باشد كه در برابر اين سؤالات، جواب مثبت نداشته باشيم، از حريم امن و كرامت و عزّت قرآن مجيد دور هستيم.
[1]. صفار، بصائرالدرجات، ص433 ـ 434؛ خزاز قمی، کفایة‌الاثر، ص137، 163؛ طبری امامی، المسترشد، ص559؛ مجلسی، بحارالانوار، ج35، ص184، ح2. «همانا من در ميان شما دو چيز گران‌سنگ را باقي مي‌گذارم، کتاب خدا و عترتم؛ تا چندی که به آن دو تمسک جوييد هرگز گمراه نخواهيد شد».