در اين دنياي پرغوغا كه بسياري از مردم از فشار مادّيّات و مدنيّت (منهاي انسانيّت) خسته شده و از سرگردانيهايي كه توجّه به مادّيّات براي بشر فراهم نموده، به ستوه آمده و از رواج فساد اخلاق، فحشا و بيعفّتي و خدعه و نيرنگ رنج ميبرند، نياز جامعه به معنويّات و اخلاق هر روز آشكارتر ميشود. جمعيّتي به نام تسليحات اخلاقي تشكيل شده است كه متأسّفانه چون برنامه كار آنها بهطور جامع و
مستقيم از تعاليم مقدّسه اسلام الهام نميگيرد، موفقيّتي به دست نميآورند و اگر هم سروصدايي بلند كنند، بسيار محدود و گاهي ممكن است با اغراض سياسي توأم باشد. از اينگونه جمعيّتها و سازمانهاي ضعيف، كاري ساخته نيست؛ و نميتوانند در قلب و روح بشر وارد شده و او را در برابر همه اين خطرات بيمه نمايند.
يگانه راهي كه بشر را به سرمنزل رستگاري ميرساند، راه اسلام است. همان آييني كه تعاليم و برنامههاي آن، همهجانبه و در هر عصر و زمان مترقّيترين تعاليم است. همان ديني كه معنويّت و روحانيّت آن، دلهاي بشر را تحت نفوذ گرفته و ماه رمضانش، وضع و اوقات كار و پيشه، اداره و برنامه زندگي و... را عوض ميكند.
اسلام برنامه تسليحات اخلاقي عميقي از چهارده قرن پيش به اجرا گذارده كه اگر همه باهم همكاري كنند تا اين برنامه از هر لحاظ اجرا شود، سطح اخلاق فاضله به ميزان بيسابقهاي بالا خواهد رفت.
اين برنامه تسليحاتي اسلام در مقابل سپاه خشم و شهوت، بيعفّتي و ناپاكي، جنايت و خيانت، حبّ مال و جاه، بيرحمي، حرص، حسد، ظلم و ستم، تجاوز به حقوق ضعفا، ضعف اعصاب و ضعف روح، ناتواني اراده و آفات ديگر، همان برنامه ماه رمضان است.
البتّه اسلام برنامههاي اخلاقي و اجتماعي ديگر، بسيار دارد كه چون موضوع گفتار ما نميباشد، بحث درباره آن را به فرصتي ديگر محوّل ميكنيم.
براي ما توجّه به برنامههاي ماه رمضان لازم و مفيد است؛ زيرا ميتوانيم با برنامههاي آن نقاط ضعف و نواقص امور خود را برطرف كنيم.
آري، ماه رمضان، ماه روزه، قرائت قرآن، دعا و ذكر خدا، توبه و اعاده حيثيّت، ماه كمك به مستمندان و صله رحم، ادب و حسن خلق بوده و دستوراتش بهقدري جالب و ارزنده است كه ارزش آن را با جواهرات و اموال اين دنيا نميتوان سنجيد. ثواب تمام اعمال حسنه و كارهاي نيك در اين ماه بيش از ماههاي ديگر است.
قرائت قرآن مجيد ـ بهويژه اگر با تأمّل در معاني آيات آن توأم باشد ـ ما را به معارف حقيقي و به عالم انسانيّت، آشنا كرده و امراض روحي را شفا ميبخشد.