نماز جماعت كه يكي از بزرگترين شعاير اسلام است و همواره بايد مظهر شوكت و اتّحاد و نشانه اتّفاق و عظمت مسلمين باشد، در ماه رمضان رونق بيشتري يافته و مساجد از نمازگزاران ـ كه كار و شغل خود را رها كرده و در برابر خدا با هم‌كيشان خود از سياه و سفید، سر به سجده ميگذارند ـ موج ميزند.
روح عدالت، مساوات و آزادي اسلامي ظاهر ميشود. آقا و نوكر، استاد و شاگرد، فقير و غني، همه در كنار هم ميايستند و چه‌بسا كه گاهي سرباز در صف جلو و افسر ارشد در پشت‌سر او مشغول نماز و نيايش ذات پروردگار است؛[1] و از آنها كسي به خدا نزديكتر است كه تقوا و پرهيزكاريش بيشتر باشد و چنين همه با هم «اَللهُ أَكْبَرُ» و «سُبْحَانَ رَبِّيَ الْعَظِيمِ وَبِحَمْدِهِ» و «رَبِّيَ الْأَعْلَی وَبِحَمْدِهِ» و «بِحَوْلِ اللهِ وَقُوَّتِهِ أَقُومُ وَأَقعُدُ» ميگويند.
[1]. در بعض كشورهاي اسلامي حتّي تركيه، گاه افسران ارتش و هيئت وزيران و سران كشورها در نمازجماعت شركت ميكنند و مثل افراد عادي در هر صف و در كنار هر شخصي كه باشد، ميايستند و مقام خود را در اين هنگام به‌حساب نميآورند.