پیغمبر(ص) حسین(علیهالسلام) را با آن بوسة شیرین و لذیذ میبوسید؛ چون جانش گنجینة معانی و حقایق بزرگ بود.
و آنگاه كه میفرمود:
«خدایا! او را دوست بدار، زیرا من او را دوست میدارم».
گویی درحالیكه به حسین(علیهالسلام) اشاره میكرد به مردم میفرمود:
«من اینجا هستم».
یعنی؛ مرا پیش حسین(علیهالسلام) بجویید.
علایلی ادامه میدهد: فرق حبّ و عاطفه، این است كه عاطفه كمتر از
حبّ بوده و شرایط محبّت در آن ملاحظه نمیشود، امّا حبّ زمانی هویدا میگردد كه محبوب برگزیده باشد، و پیغمبر(ص) حسین را به حقیقت دوستی و حُبّ، دوست میداشت؛ زیرا حسین برگزیدة او بود، و خدا حسین را دوست میداشت؛ زیرا كه او شفق آفتاب نبوّت بود.[1]
[1]. علایلی، سموالمعنی، ص76 - 77