جمعه: 10/فرو/1403 (الجمعة: 19/رمضان/1445)

فصل چهارم
شرط دوستی پیامبر(ص)

احادیث در وجوب دوستی و مودّت حسین‌(علیه‌السلام) متواتر است. ازجملة این احادیث، حدیث نبوی زیر است:

«مَنْ أَحَبَّنِی فَلْیُحِبَّ هَذَیْنِ»؛[1]

«هركس مرا دوست دارد باید این دو (حسن و حسین) را (نیز) دوست بدارد».

دولابی و احمد بن حنبل از یعلی بن‌ مرّة روایت كرده‏اند كه حسن و حسین‏‌(علیهماالسلام) به‌سوی پیغمبر‏‌(ص) آمدند درحالی‌كه در تشرّف به محضر جدّ بزرگوار خود از یكدیگر پیشی می‏جستند؛ یكی از ایشان، پیش از دیگری رسید؛ پیغمبر‏‌(ص) ‏ دست به گردن او انداخت و او را به سینة خویش چسبانید و بوسید و سپس آن یكی را بوسید. آن‌گاه فرمود:

«إِنِّی اُحِبُّهُمَا فَأَحِبُّوهُمَا»؛[2]

«من ایشان را دوست می‏دارم، پس شما نیز ایشان را دوست بدارید».

 

 

[1]. ابن ابی‌شیبه کوفی، المصنف،  ج7، ص511؛ مفید، الارشاد، ج2، ص28؛ ابن‌شهر‌آشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ج3، ص156،154؛ ابن‌حجر عسقلانی، العصابه، ج2، ص63.

[2]. طبری، ذخائرالعقبی، ص123.

نويسنده: