شب عاشورا، خیام طاهرة حسین(علیهالسلام) و لشكرگاه آن حضرت پر از صفا و معنویت و شوق لقاءالله بود؛ صدای دلنوازشان به مناجات، بلند بود و تهجّد و عبادتشان به انسانیت بها و ارزش میداد:
هیچیك از آنها از اینكه فرداشب، زنده نیست متأسّف نبود؛ فقط آن غیرتمندان باشهامت از این جهت نگران و متأسّف بودند كه میدانستند فرداشب، این باعظمتترین بانوان بیوت شرف و كرامت، اسیر دشمن میشوند و حمایتكنندهای ندارند.
[1]. ابنطاووس، اللهوف، ص57؛ امین عاملی، اعیانالشیعه، ج1، ص601. «برای آنان آوازی بود همانند آواز زنبوران درحالیكه برخی در حال ركوع، برخی در حال سجود، برخی در حال قیام و برخی در حال قعود بودند».